Mam nieco mieszane uczucia, jeśli chodzi o ocenę Meryl Streep. W scenach, które nazwałbym dramatycznymi (a więc w tych, w których śpiewa o córce z tornistrem machającej na pożegnanie [przyznaję, że nie znam tej piosenki -ktoś zapoda tytuł? :P] i wyznaje Brosnanowi "The Winner Takes It All") jest świetna. Niestety, ilekroć próbuje być zabawną, rozhisteryzowaną byłą hipiską jest ŻENUJĄCA. Nie sądziłem, że kiedyś powiem coś takiego o Streep, ale taka jest smutna prawda. Mimo to i tak jest jedyną aktorką, która gra. Cała reszta po prostu jest. Marnują się: Walters, Skarsgard, Firth, Brosnan, nawet Dominic Cooper, który podobał mi się niedawno w "Męskiej historii", a teraz jest jedynie po to, żeby pokazywać (zresztą ładną) klatę. Piosenki ABBY śpiewane są albo beznadziejnie (Brosnan), albo przeciętnie (Cooper, Walters, Skarsgard, Streep). Jedynie Amanda Seyfried i Colin Firth prezentują się na tym tle nienajgorzej. Fabuły i poczucia humoru ten film nie posiada, więc nawet nie mam co komentować. Choreografia jest więcej niż mizerna. Kostiumy są tandetne (Roth chyba jeszcze nigdy nie zaprojektowała większego badziewia). Dialogi pisane na kolanie bez odrobiny inwencji (pewnie przez twórcę wersji scenicznej, ale to bez różnicy). Całe szczęście, że ABBY słucha się przyjemnie nawet w nienajlepszym wykonaniu. Wymęczyłem się okrutnie, co mi się BARDZO RZADKO zdarza na musicalach. Czwórka za niezły głos Seyfried, ABBĘ, dwie dobre sceny Streep.