O ile część pierwsza była całkiem dobrym filmem przygodowym, który przyjemnie się oglądało, o tyle część druga to już kompletna porażka.

Zacznijmy od początku. Widzimy tu szczęśliwą rodzinkę O'Connellów - Tatuś, który w międzyczasie został Wybrańcem, który jako jedyny może ocalić ludzkość, Mamuśka, która okazała się nowym wcieleniem córki Faraona i mistrzynią we władaniu bronią białą oraz genialny, wyszczekany i władający językiem starożytnych Egipcjan 8-letni synek. Taaak, widać scenarzysta miał dobry dzień.
Jak się jednak okazuje, im bliżej końca filmu, tym więcej absurdów i idiotyzmów. Pseudośmieszne sceny z synkiem Alexem przeplatane są przez juz naprawde śmieszne (choć zapewne niezamierzenie) sceny jak choćby bójka O'Connella z mumią w autobusie, niesamowicie łatwa ucieczka dzieciaka od wielkiego czarnego pakera w pociągu, lot balonem odrzutowym, atak małych morderczych zombiaków nazwanych pieszczotliwie "Pigmejami", czy też całkowicie niespodziewana scena wskrzeszenia mamuśki... Oczywiście mamy też wielki finał, w którym to Dobro ponownie całkowicie pokonuje Zło, a wszyscy nasi bohaterowie ledwo unikają śmierci dzięki niesamowicie szybko naprawionemu balonowi odrzutowemu (przynajmniej już wiadomo, dlaczego nie był to samolot...).

Panowi Sommersowi należą się zatem podwójne brawa. Nie sztuką jest bowiem napisać denny scenariusz. Sztuką jest samemu wyreżyserować film oparty na takowym własnym scenariuszu. Zwłaszcza, gdy pisało się go pod wpływem jakichś środków odurzających, albo w czasie przerw na reklamy podczas oglądania Indiany Jonesa, którego to pan Sommers jakże nieudolnie próbuje naśladować...