Zdradzam od razu - to kiepskie kino jest i basta. Rzecz zbyt wydumana, przez to nieprawdziwa, w związku z czym niezmiernie trudno się w nią zaangażować. Patrzyłem jednym okiem, bo drugie co chwila mi się przymykało, niestety - to nie tik nerwowy, ale nudy na pudy. I to mimo tak mocnej obsady (uwielbiam Laurę Linney!). Nie mam też pojęcia, dla jakiego właściwie widza ta historia została posklejana. Do kogo jest adresowana? Może dla żonatych mężczyzn jako ostrzeżenie, aby nigdy nie tracili czujności. Tylko że ta prawda objawiona jest już jakby zapoznana, a nawet zwietrzała, zatem możemy mówić wyłącznie o przypominaniu zapominalskim, takim jak skołowany Peter.
Interesujące są w tym filmie cztery rzeczy: biust Laury Linney leżącej na łóżku, jej czerwone szpilki, które tak podziałały na Ralpha, widoki okolic jeziora Como i jeden z krytych szklanym dachem wielkich pasaży w Mediolanie. Tyle tylko, że to wciąż o wiele, o wiele za mało...