Tarkowski w swoich filmach obnaża samego siebie, jest często swoim bohaterem. Tutaj jest pisarzem, jest w tej samej sytuacji życiowej - wyjechał do Włoch i tęskni za domem, za rodziną, za synem, którego zostawił w Rosji. I za samą Rosją, bo nie wiadomo czy kiedyś do tego domu wróci. Odczuwa tą tytułową nostalgię, wydaje mi się, że nie chodzi tu o nostalgię związaną z jakimś stanem wyższej duchowości, a raczej to po prostu zwykła ludzka tęsknota.
Zgadzam się, że filmy Tarkowskiego nie są proste - żeby zrozumieć jego filmy, trzeba zrozumieć autora. Nie wydaje mi się, żeby Tarkowski był przeintelektualizowany, po prostu do jego filmów trzeba podejść inaczej. Nie jak do większości, a raczej zacząć czuć, odczuwać piękno i dać się reżyserowi prowadzić. Zwierciadło to film, o którym sam Tarkowski nie chciał zbyt dyskutować, denerwowały go opinie krytyków, pełne wzniosłych słów, a brak było zaangażowania. To film, który się czuje.
A motyw deszczu, wody? Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że nawiązuje to do przewijającego się przez całą twórczość reżysera motywu zwierciadła, odbicia duszy.
Jeżeli chcesz lepiej zrozumieć jego filmy to naprawdę polecam książkę Tarkowskiego "Czas utrwalony". Mnie naprawdę wiele wyjaśniła.

W czasie pomiędzy Twoją a moją wypowiedzią zdążyłem zrozumieć jego twórczość. Na szczęście. Z resztą, można to wywnioskować po 10 dla ,,Stalkera". Poza tym sam nawet dojrzałem podobieństwa (ba, wręcz odbicia lustrzane) pomiędzy jego niektorymi przemysleniami a moimi. Doceniłem ,, Ofiarowanie", ,, Andrieja Rublowa", ,,Stalkera", ,,Dziecko wojny" i ,,Małego Marzyciela". Do powtórki ,,Zwierciadło", ,, Solaris" i ,, Nostalgie". A książka? Wyglada na to, że naprawdę muszę ją przeczytać, ponieważ jestes juz trzecią osoba, ktora mi ją poleca dla zrozumienia Tarkowskiego.

Polecam książkę ,,Niewiedza'' Milana Kundery. Tak apropo tytułowej nostalgii. Reszta filmu to już raczej podróż duchowa, jak to często u Tarkowskiego bywa. Ratio i fides.

A mnie nurtuje jedno. Jak recenzja sporo wyjaśniła mi, także starałam się po prostu zmysłami odbierać ten film, bardziej niz rozumem. To zastanawia mnie jednak postać Dominica który miał być duchowym przewodnikiem dla bohatera, swoistym przejściem na wyższy poziom postrzegania. Jednak na końcu wychodzi że Dominico sam przegrał ta walkę podpalając siebie. To mi trochę się nie zgrywa jeżeli Dominico odnalazł prawdę o sobie i świecie i spowodował oświecenie duchowe u bohatera czemu sam popełnia samobójstwo? Czy po prostu ludzka ignorancja i zaślepienie na prawdziwe wartości reszty świata jest nie do udźwignięcia dla Dominica, a może on sam traktuje ten akt jako formę odkupienia zepsutej ludzkości. Co o tym myślicie? Jakie macie interpretacje?