W pewnym momencie filmu zaczęłam kibicować Ornelli. Dziewczyna pragnęła jedynie przywrócić wymarły gatunek wiedźminów. Podjęła ogromne ryzyko w imię swoich ideałów: nie ugięła się w Aretuzie i miała odwagę zbuntować się przeciwko establishmentowi, świadoma, że czarodzieje nie okażą jej litości i wyślą za nią swojego gestapowca w osobie Triss. Róźnorodność gatunkowa ekosystemu stanowiła jednak dla Ornelii niepodważalną wartość. Można upierać się, że w wyniku jej badań naukowych niestety niektóre dzieci zmarły, jednak to nigdy nie była główna intencja Ornelii. Wielkie przedsięwzięcia wymagają czasem ofiary i inżynieria genetyczna nie jest tutaj wyjątkiem.
Film przedstawia nam Lamberta, Triss i Juliana jako "tych dobrych", jednakże nie wolno nam zapominać, że narracja prowadzona jest z punktu widzenia Lamberta. Obraz wydarzeń od początku jest nieobiektywny. Tymczasem patrząc na tę historię mniej stronniczo, dojść można do następujących wniosków. Triss służy jedynie za narzędzie wykonujące rozkazy, mimo że wątpliwe standardy Loży uznają porzucenie edukacji za przestępstwo ścigane z urzędu, co jest dużym nadużyciem. Nieodpowiedzialny Julian pośrednio doprowadził do śmierci własnego ojca. Potem uciekł i zostawił osieroconą ukochaną, która wcześniej przecież gotowa była się dla niego poświęcić i wziąć z nim ślub, byle go chronić. Natomiast Lambert stał się wrakiem człowieka. Rzucił pracę i całkiem pogrążył się w rozpamiętywaniu krzywd, co objawiało się jego bezustannym rozdrażnieniem, zgorzknieniem i brakiem empatii. Do końca nie był zdolny do przebaczenia i "ruszenia naprzód" - nie rozwinął się jako bohater, do końca był więźniem swoich słabości.
Mam nadzieję, że w drugiej części Ornella połączy siły z Ciri (w końcu Ciri nie miała nigdy uprzedzonego stosunku do wiedźmiństwa, sama chciała zostać wiedźminką). Liczę na to, że połączą siły i z sukcesem przywrócą równowagę ekosystemu. Byłoby to ostateczne dopełnienie historii z przekazem o ochronie środowiska.