Pod zewnętrznymi pozorami filmu historycznego dostaliśmy dość mdłą papkę składającą się ze strzępów powojennych dziejów Indii, okrawków bollywódzkiej opowieści miłosnej i problemów, z którymi przyszło się zmierzyć ostatniemu wicekrólowi. Żaden z wątków nie został rozwinięty nie tylko z należytą starannością, ale co więcej nie wzbudza u widza szczególnego zainteresowania. Trzeba przypomnieć, że powstały zdecydowanie lepsze filmy traktujące o wielkim dramacie subkontynentu indyjskiego w latach 1945 - 1948.
Trudno mi określić grupę, do której skierowany jest film, bo ani prawdziwi miłośnicy historii, ani entuzjaści bollywódzkich melodramatów z całą pewnością nie będą usatysfakcjonowani. Można przypuszczać, że Gurinder Chadha zrealizowała "Pałac wicekróla" z potrzeby serca, co pośrednio jest wyjaśnione w ostatnich minutach filmu. Okazuje się jednak, że potrzeba serca nie zawsze jest wystarczającym warunkiem do zaprezentowania widzom obrazu o należytej jakości intelektualnej, nawet jeśli za kamerą stoi tak doświadczona realizatorka jak Chadha.