Na poczatku ta recka miala zaczynac się slowami: 'CO ZA SZAJS!'. Ale nie - w ten sposób skrzywdzilabym film, w którym mimo wszystko jest pare plusow. Zaczne od tych plusow wlasnie. Po pierwsze - przepiekne zdjecia, choc momentami za bardzo dal o sobie znac komputer (czy barwy mogą być az tak soczyste?). Kilka scen naprawde dobrych (zerzniete z 'Zony Modnej' Krasickiego - 'O, fajerwerki!'), dialogi momentami zabawne ('Jeśli umre, to przynajmniej dobrze ubrany' albo 'Jestem ojcem - nie stac mnie na zasady!'), a dzieci Gibsona, to im trzeba przyznac, bardzo dobrze graly (naszym, polskin, daleko do takiej formy). I jeszcze pieski - pierwsza klasa! Tu jednak koncza się plusy , a zaczyna placz i zgrzytanie zebow. Nie, przepraszam - zaczyna się komedia. Pytanie nr jeden - kogo wzruszyl Gibson w scenie, w ktorej kleczy nad umierajacym Gabrielem? Nie mnie, bo ja mialam wrazenie, ze widze ekranizacje 'Ferdydurke'. Proponowalabym mu w ogole, żeby ograniczyl ilosc rol bohaterow romantycznych, bo chyba wyczerpal już limit na takowych. Gibson bowiem w 'Patriocie' to jeden sprawiedliwy, to skrzywdzony ojciec po przejsciach, dzielnie broniacy swego potomstwa (naplodzil, to teraz ma). Dobila mnie scena, w ktorej Gibson zabiera dwoch maloletnich synow i urzadza sobie z nimi jatke, aby odbic swego pierworodnego. Co za kretyn! I to ma być kochajacy ojciec!? Nie, żeby mnie to ruszalo, ale czlowiek, który robi wszystko w imie dzieci, sam naraza je na niebezpieczenstwo albo przynajmniej chorobe psychiczna. Cos tu się wiec nie zgadza. Już pomijam to, ze ta scena przekracza wszelkie granice absurdu i jest po prostu smieszna - najpierw Gibson biegnacy niczym Tarzan przez las ('Ostatni Mohikanin'), potem wyskakujacy zza drzewa i strzelajacy do Anglikow jak John Wayne (co mi zrobisz jak mnie zlapiesz?) i w koncu machajacy toporkiem (symbolem amerykanskiej kultury) i zabawiajacy się w Kube Rozpruwacza ( a biedne dzieci patrza na to wszystko). Ale ale - sa tu jeszcze inne rarytasy w tym stylu! Jest modny ostatnio akcent przyjazni miedzy Bialym a Murzynem, jest beznadziejnie glupi watek romantyczny (dziewczyny, pamietajcie! - jeśli zaszyjecie faceta w poscieli, a potem poczestujecie go herbata z atramentem - jest wasz), jest nawet watek psychologiczny (corka nienawidzi ojca, a ojciec ma wyrzuty po mordzie ). Aaaa, zapomnialabym o najwazniejszym. Czymze bylby ten film bez muzyki mistrza Williamsa? Jak tylko zobaczylam jego nazwisko w czolowce, wiedzialam, ze to będzie istna uczta dla ucha (radze zakladac stopery). W kazdej batalistycznej scenie - obowiazkowo temat a la 'Marsz imperatora', a w innych scenach - mniej wiecej podobnie. Najlepsza była jednak scena w kosciele (rekrutacja mezczyzn do wojska)- scenarzysta przeszedl sam siebie, wkladajac w nia tyle pompatycznego patriotyzmu ile się dalo, a mistrz Williams wsparl jego wysilki pompatyczna az do porzygania muzyka a la hymn amerykanski. Miodzio. Naprawde bardzo lubie amerykanskie filmy historyczne - Amerykanin dobry, wrog zly, a konwencja goni konwencje. Glowny bohater nigdy nie zginie (James Bond w wydaniu amerykanskim), wrogowie wymorduja mu bez zadnego logicznego powodu pol rodziny, dom spala, a on niczym ten Feniks z popiolow powstanie, by pomscic się i walczyc o sprawiedliwosc. O, przepraszam, by walczyc 'o sprawe'. W 'Patriocie' bowiem ojciec i syn walcza 'o nasza sprawe', z tym, ze syn uswiadamia ojcu wartosc tej sprawy, zszywajac i cerujac flage amerykanska po przejsciach (kochamy amerykanskie symbole). I z ta wlasnie flaga po smierci syna ojciec rzuca się w wir walki 'o sprawe'. Nie pytajcie jednak, o jaka sprawe chodzi - pogubilam się na samym poczatku.
PS. A Gibson galopujacy przez pole z flaga - i znowu scena zerznieta, tym razem z 'Joanny D'Arc' Bessona.
PS2. Ze wstydem przyznaje - wzruszylam się. O, wstydzie!