Nudny jak flaki z olejem, zasnęłam w trakcie...

Może dlatego, że człowiek zawsze starał się zrozumieć wszystko, co go otacza, żeby żyć bardziej świadomie - z różnym skutkiem.
Do tego takie historie, niestety, zdarzają się. Coś tam dowiemy się z gazet, ale tej drugiej strony nie poznajemy. Tutaj to postarano się pokazać, i /moim zdaniem/ opowieść była wielce prawdopodobna. Smutek, przygnębienie, samotność, poczucie winy - wierzę im.

To było pokazane akurat bardzo prawdziwie, te wahania nastrojów, wstyd, wyrzuty sumienia.. moim zdaniem warto obejrzeć..

A w moim mniemaniu, jak na film - realizacja tematu niezbyt ciekawa. W żaden sposób mnie nie poruszyło, nie zaciekawiło, nie wzbudziło emocji, nic. Film momentami się wlecze, wątki się nie rozwijają. Ja osobiście byłam ciekawa tego dzieciaka - czemu to zrobił ? Przez cały film widzę tylko załamkę rodziców, co jest zrozumiałe ale brak czegokolwiek innego. Nie próbują niczego zrozumieć tylko jest jedna kłótnia i obwinianie się wzajemne zamiast dochodzenie czemu. Takich rzeczy nie muszę oglądać by wiedzieć, jak to jest po takiej zbrodni.
Każdy rodzic by sobie zadał to pytanie. Czemu to zrobił. Przecież miał wszystko kochających rodziców, dom i opiekę, a jednak powybijał połowę kampusu. Czyżby urodzili zło wcielone w skórze baranka? W realnym świecie takie myśli krążą po głowie każdemu. Gdyby reżyser dodał w tym wszystkim powody, którymi kierował się ich syn - pokazanie tego, jakaś współpraca z policją, ujawnianie jakiejś układanki to z chęcią bym przyjrzała się temu obrazowi uważniej. W tym gatunku dramatu o wiele lepiej wypadł film "Porozmawiajmy o Kevinie" - bez porównania.

Dokładnie, zgadzam się, miałam to samo. Ciągle czekałam na jakieś wyjaśnienia, cokolwiek. Nie dowiedzieliśmy się w sumie niczego co było powodem jego uczynku. Nudził mnie film ale oglądnęłam do końca żeby może nie ominąć jakiegoś ważnego fragmentu. Niestety nic, początek fajny reszta lipa..

mam zasadę, żeby każdy film obejrzeć do końca, ale... jestem na 59 minucie i nie wiem czy zniosę więcej....NUDY NUDY NUDY!!! po co robić film który pokazuje nic??

Wypowiedź tak głupia że nie wiadomo jak odpowiedzieć.

Mam podobne przemyślenia. Generalnie film niezbyt ciekawy; jedyna scena, która mi się spodobała, to ta, gdzie rodzice pokłócili się w pokoju hotelowym po otrzymaniu płyty od syna. Ale prócz tego gdzieś z tyłu głowy ciągle kołatało się pytanie: DLACZEGO? Dlaczego to zrobił? Bo matka mu kazała jeść warzywa? Bo zmusiła go do śpiewania? Bo nie poszedł na takie studia, na które chciał iść? Bo ojciec być może nie do końca chciał jego pojawienia się na świecie? Miał aż tak słabą psychikę? Czy może od urodzenia miał psychopatyczne skłonności, tylko rodzice tego nie zauważyli, bo zbyt płytko go postrzegali, nie chcąc zgłębić się w jego psychikę? Ale z drugiej strony wydawać by się mogło, że chłopak nie był "typowym" typem mordercy. I właśnie to jest główny powód tego, że chcemy znać jego motywację. W innym przypadku - gdyby strzelanina z czyjeś strony była oczywistym następstwem jego dzieciństwa czy uwarunkowań genetycznych - mogłabym zaakceptować to, że na ekranie pokazani są tylko rodzice. Ale tutaj to był kompletny niewypał.