Niestety, problem wielu francuskich i włoskich filmów tamtego okresu.

Wystarczy przeczytać wikipedię. "Cechowała go [Bressona] subtelność w ukazywaniu psychiki ludzkiej. Dążył do ukazania rzeczywistości duchowej ukrytej w rzeczywistości materialnej, stąd też specyficzna stylistyka jego filmów. Szczególnie charakterystyczna jest gra aktorska, a właściwie jej brak – Bresson zawsze zatrudniał amatorów (nazywanych przez niego modelami), od których wymagał, by nie udawali żadnych uczuć czy emocji. Bohaterowie jego filmów, takich jak np. Pieniądz (1983), mają więc z reguły martwe, pozbawione wyrazu twarze."

Rozumiem, że taki zabieg może odrzucić, mnie kilkukrotnie odrzucał w różnych filmach, ale są twórcy, którzy świetnie go wykorzystują i czynią z tego nieodłączną część swojego stylu - po Bressonie takie są filmy chociażby Hanekego i Lanthimosa. Emocjonalny chłód to zagrywka. Paradoksalnie brak emocji na twarzach aktorów wprowadza (oczywiście nie wszystkich widzów) na czas seansu w nastrój zadumy, pozwala się także skupić na samej akcji, jej wymiarze niemal metafizycznym, bez warstwy przykrywającej go melodramatycznej egzaltacji. Wiele produkcji wpada w przeciwną skrajność, próbując sztucznie wywołać emocje u widza przez nieumiejętne pokazywanie emocji bohaterów i wpadając w pułapkę przesady. Chociażby opery mydlane ze słynną "Modą na sukces" :D

Wszechobecny chłód sprawia także, że dusze bohaterów i ich motywacje są zagadką. Niektórzy bohaterowie "Pieniądza" wprost mówią, dlaczego czegoś się dopuścili, ale widz dalej nie rozumie. Dlaczego Lucien rozdawał pieniądze, dlaczego doszło do końcowej tragedii?

Rozumiem, że zabieg z brakiem emocji mógł nie trafić do Ciebie lub zostać niezrozumianym, ale come on, warto czasem zrobić research i/lub założyć, że coś jest celowym zabiegiem, a nie doróbką. Zwłaszcza, gdy chodzi o dzieło zgodnie uznawane z jakiegoś powodu za klasyka.

Moje researche i próby zrozumienia nie zmieniają faktu że taka forma podania widzowi twoich przemyśleń powoduje u mnie refluks. Być może ten film i jemu podobne powinny być pokazywane na kursach filmowych jako przytoczenie maniery czy też sposobu w którym autor się wypowiada. Widzowi jednak zdarza się zaliczyć dzieło bez przygotowania i obejrzeć film na zasadzie z buta. I wtedy gość jak ja ma warsztaty z umierania na widowni. Pozdrawiam.