Niektore sceny tego filmy sa bardzo wyraziste i dosc realistyczne, a sa to sceny wycinania naskorka lub samookaleczen. Portret psychologiczny jest portretem przypadku klinicznego i niech sie nie zdziwi nikt, ze bohaterka nie stara sie zrozumiec lub analizowac tego co robi, ona raczej brnie w swoja chorobe, co skontrastowane jest z coraz wiekszym niepokojem jej partnera(meza). Jesli pojawia sie jakis komentarz lub refleksja to jest on zewnetrzny wobec bohaterki i pokazny niejako od-rezysersko np.scena kolacji w reastauracji, ktora ma w sobie rowniez doze komizmu.