I więcej nie dam, bo film do wybitnych nie należy zdecydowanie. Widziałem lepsze w tym gatunku. Pomijając fakt, że tagowanie tego jako film psychologiczny to nieporozumienie jakieś. Wszystko jest na tacy, całość rozwiązuje się na koniec - rozumiem jeszcze określanie tego filmu jako dramat, thiller - jak najbardziej, natomiast psychologiczny pasuje tutaj jak pięść do nosa... Film prędzej porównałbym do Efektu Motyla niż na przykład do Źródła, Przerwanej Lekcji Muzyki, że już nie wspomnę o Mulholland Drive czy Inland Empire (które z resztą niesłusznie tego dopisku "psychologiczny" nie posiadają)...

Akcja rozwija się prawidłowo, trzymając w napięciu. Ciekawie wyjaśniają się powoli wszystkie szczegóły, natomiast samo zakończenie jest bardzo łatwe do przewidzenia, o ile widz uważnie obserwuje wydarzenia. Właściwie wszystko staje się klarowne w... połowie oglądania? Trochę szkoda. Obrazu nie ratuje fabuła, która do najoryginalniejszych nie należy (kompilacja wizji, podróży w czasie itp. coś a'la krzyżówka Efektu Motyla z Oszukać Przeznaczenie, chociaż uważam, że Przeczucie jest filmem lepszym od obu ww. produkcji).

Na wyróżnienie, przynajmniej moim zdaniem, zasługuje tutaj gra aktorska. Sandra Bullock pokazuje emocje w bardzo realistyczny sposób, widać jak czuje się zagubiona w nowej sytuacji, sama nie wie w co wierzyć. Zdecydowanie dobra kreacja aktorki. Co do Juliana McMahon'a - tutaj było nieco gorzej, zdecydowanie lepiej zagrała Kate Nelligan. Z drugiej strony możliwe, że ta pewna oziębłość męża w relacjach z żoną, nawet gdy ta ładuje mu się pod prysznic wyraźnie "czymś" załamana (bo właśnie to mu zarzucam) ma coś na celu? Pytanie tylko co?

!!!! SPOJLER !!!!

Na początku wydają się wspaniałą rodzinką: koleś kupuje dom, ma żonę dzieci, a potem nagle zachciewa mu się skoczyć w bok? No coś tu jest za przeproszeniem nie halo!

!!!! KONIEC SPOJLERA !!!!

Podsumowując - film jest dobry i na pewno godny polecenia, ale raczej nie jest to produkcja do której będę wracał. :)