Przepraszam wszystkich bardzo, że kiedyś napisałem na Filmwebie, że to najgorszy film jaki widziałem. Co absolutnie nie jest prawdą (trollowałem), bo ten film widziałem kilkanaście razy i wciąż jestem pod tym samym wrażeniem. Po prostu sobie wtedy żartowałem i miałem 15 lat, a w tym wieku ma się nie po kolei w głowie. Dobra, do rzeczy: niesamowicie widowiskowy, emocjonalny, a zarazem wzruszający film. Clark Gable i Vivien Leigh stworzyli najlepszą parę ekranową w historii kina. Muzyka Maxa Steinera, zdjęcia, kostiumy, plenery, różnorodna tematyka, sympatyczni bohaterowie, szczypta humoru - dzieło sztuki z 1939 roku posiada w sobie wszystko, jak najwięcej różnorodności! Jak skończyłem go przed chwilą oglądać, to te prawie cztery godziny minęły mi jak 30 minut. Aktorstwo idealne - dwójka wyżej wymienionych przeze mnie aktorów najbardziej mi się podobała właśnie w "Przeminęło z wiatrem". Ashley Wilkes, Butterfly McQueen czy Olivia de Havilland wypadli rewelacyjnie na srebrnym ekranie, lub jak kto woli w Technicolorze. A końcowa scena wywołuje u mnie największe natężenie wzruszenia w całym filmie. Jestem szczęśliwcem, że mam go na DVD. Amerykanie nie mieli wcale wówczas takich zmartwień na głowie jak II wojna światowa, więc mogli tłumnie maszerować do kin i ponapawać się artyzmem i emocjonować na niektórych scenach. Żaden film fabularny lepiej nie opisuje, czym tak naprawdę jest niewolnictwo i wojna secesyjna. Bo seriale ("Korzenie" czy "Północ-Południe") to już osobna działka, tym niemniej uwielbiam je oba. Zasłużony deszcz dziewięciu Oscarów - zwłaszcza, że ludzie pomału zapominają o dziełach z tamtego okresu. Myślę, że "Przeminęło z wiatrem" nigdy nie przeminie z wiatrem - Bóg mi świadkiem, choćby bardzo świat się zmienił, mam nadzieję, że nigdy nie powstanie remake tego pięknego obrazu. A jeżeli komuś się nie podoba ten pokaz najwyższego pietyzmu? Szczerze mówiąc, moi drodzy Filmwebowicze, nic mnie to nie obchodzi.