Przeminęło z wiatrem Ciekawostki

Role

Kiedy rozpoczęto kręcenie filmu, rola Scarlett O'Hary nie była jeszcze ukończona. Vivien Leigh tak bardzo zależało na tej roli, że przeczytała powieść Margaret Mitchell oraz dodatkowe pozycje o wojnie secesyjnej.

Początkowo rolę Jonasza Wilkersona miał zagrać Robert Gleckler, ale podczas kręcenia zmarł i zastąpił go Victor Jory, z którym nakręcono od początku wszystkie sceny.

Przez plan przewinęło się 3 ważnych reżyserów. Na początku był George Cukor, ale po 10 dniach zrezygnował po kłótni z Selznickiem na temat scenariusza (który ostatecznie Selznick potem zaakceptował). Potem był Victor Fleming i to on nakręcił 45% filmu, dlatego figuruje w planszach jako reżyser. Pod koniec kręcenia zrezygnował ze względu na problemy zdrowotne, dzieło dokończył Sam Wood.

Jean Arthur, Lucille Ball, Joan Bennett, Frances Dee, Clara Bow, Paulette Goddard, Jean Harlow, Susan Hayward, Norma Shearer, Bette Davis, Joan Crawford, Marlene Dietrich, Greta Garbo, Janet Gaynor, Myrna Loy, Jane Wyman, Joan Fontaine,  Claudette Colbert, Carole Lombard, Katharine Hepburn, Margaret Sullavan, Lana Turner, Barbara Stanwyck, Tallulah Bankhead, Pola Negri, Gloria Swanson, Gloria Stuart, Mae West, Gale Sondergaard, Ann Sheridan,  Diana Barrymore, Irene Dunne, Loretta Young, Ginger Rogers, Merle Oberon, Maureen O'Sullivan, Alice Faye, Kay Francis, Dorothy Lamour, Miriam Hopkins, Marguerite Churchill, Ellen Drew, Boots Mallory, Jo Ann Sayers, Madge Evans, Constance Bennett, Adele Longmire, Erin O'Brien-Moore, Ruth Chatterton, Mary Brian, Glenda Farrell, Rochelle Hudson, Andrea Leeds, Doris Davenport, Louise Platt, Linda Watkins, Haila Stoddard, Dorothy Mathews, Brenda Marshall, Anita Louise, Margaret Tallichet, Nancy Coleman, Marcella Martin i Olivia de Havilland kandydowały do roli Scarlett O'Hara.

Ronald Colman, Gary Cooper, Groucho Marx, Errol Flynn i Basil Rathbone byli brani pod uwagę do roli Rhetta Butlera.

Douglass Montgomery, Tyrone Power, Randolph Scott, Vincent Price, Melvyn Douglas, Robert Young, Douglas Fairbanks Jr., Lew Ayres i Ray Milland kandydowali do roli Ashley Wilkesa.

W filmie skorzystano z pomocy dwóch tysięcy czterystu statystów i epizodystów.

Pierwotnie Lillian Gish miała wcielić się w Ellen O'Harę.

Aktorki Louise Beavers, Etta McDaniel, Ruby Dandridge i Hattie Noel były rozważane do roli Mammy, zanim obsadzono Hattie McDaniel.

Janet Gaynor, Andrea Leeds, Priscilla Lane, Alicia Rhett, Joan Fontaine, Jean Kent, Anne Shirley, Dorothy Jordan, Frances Fuller, Andrea Leeds, Marsha Hunt były rozważane do roli Melanie Hamilton.

Billie Burke była rozważana do roli cioci Pittypat Hamilton, jednak producenci uznali, że jest zbyt młoda (miała 54 lata). Angaż otrzymała o 5 lat starsza Laura Hope Crews.

David O. Selznick pragnął by Lionel Barrymore zagrał dr Meade'a, lecz ciężkie zapalenie stawów przykuło aktora do wózka inwalidzkiego i nie był zdolny przyjąć roli. Angaż otrzymał Harry Davenport.

Judy Garland była rozważana do roli Carreen O'Hara.

Lee Garmes został zwolniony z planu po miesiącu pracy, gdyż jego zdjęcia zostały uznane za zbyt ciemne. Zastąpili go Ernest Haller i Ray Rennahan.

Błędy w filmie

W pierwszym ujęciu Dwunastu Dębów, gdy bryczki i konie przejeżdżają przez bramę wjazdową biały koń częściowo znika. Dwanaście Dębów nigdy nie zostało zbudowane i to co widzimy to tło namalowane przez W.C. Menziesa. Później nie było czasu żeby to ujęcie udoskonalić i zatrzeć granicę między rzeczywistością, a rysunkiem.

W napisach początkowych jest literówka w nazwisku Barbary O'Neil (grała Ellen O'Hara) i figuruje ona tam jako O'Neill.

W napisach początkowych nazwiska aktorów grających braci Tarleton (George Reeves i Fred Crane) są zamienione.

Na barbecue Scarlett ma na szyi czerwony wisiorek, chociaż nie ma go na sobie w Tarze, kiedy przygotowuje się do wyjścia.

Kiedy Scarlett rozmawia z braćmi Tarleton na schodach w Dwunastu Dębach wspominając o sukience, mówi, że założyła tą 'starą' sukienkę bo myślała, że im się podobała. Pierwsza scena w filmie była początkowo nakręcona w tej samej sukience i później nakręcona ponownie ze Scarlett w białej sukience. Początkowo miało się to odnosić do ich rozmowy z poprzedniego dnia, jednak mimo zmian dialog pasował.

Na barbecue gdy Scarlett szuka Ashley'a wydaje się, że ona przechodzi do innego pokoju, ale spotyka go na schodach w głównym hallu.

Gdy na werandzie Melania rozmawia z Ashley'em w tle można wypatrzeć przejeżdżający czarny samochód.

Na wencie w Atlancie, jeszcze przed przedstawieniem Rhetta Butlera gdy Scarlett nie zdaje sobie sprawy z jego obecności, Doktor Meade ogłasza radosną nowinę z frontu. Ludzie przestają tańczyć i cieszą się. Gdy człowiek z bębnem odsuwa się na bok, widać z przodu Scarlett i Rhetta rozmawiających (wcześniej tańczących).

Kiedy Charles podbiega do Scarlett z wiadomością, że wybuchła wojna poręcz, na której opiera się dziewczyna trochę się chwieje.

Kiedy Scarlett szuka Doktora Meade przechodzi obok lampy, w której jest żarówka.

Kiedy w szpitalu Scarlett i Melania opiekują się rannym żołnierzem ich cienie nie odpowiadają ich ruchom.

Kiedy Scarlett opuszcza szpital na drzwiach po prawej stronie widać cień mikrofonu.

Podczas ucieczki z Atlanty Scarlett opuszcza dom bez nakrycia głowy, ale w czasie drogi ma na głowie czepek.

W słynnej scenie na stacji gdzie leżą ranni żołnierze, dwaj mężczyźni niosą złożone nosze. Najpierw są na górze ekranu, mijają Scarlett i skręcają w lewo. Mężczyzna z tyłu staje na nodze leżącego żołnierza i zostawia w nodze manekina znaczne wgłębienie.  Manekin ten aż razi swoją sztucznością, bo jest nad wyraz płaski, a leży sam, prawie na środku ekranu.

Gdy Rhett i Scarlett opuszczają Atlantę, Rhett na moment zatrzymuję powóz by w zamyśleniu skomentować upadek Południa. Jego wypowiedź przeplatana jest scenami powracających żołnierzy. Mężczyzna z brodą i fajką niesie osłabionego towarzysza. Kilka ujęć później widzimy tego samego mężczyznę niosącego karabin. Po chwili podaje ten karabin komuś innemu, a sam podnosi z ziemi żołnierza, którego niósł w poprzedniej scenie.

Po tym, jak Scarlett zabiła dezertera, Melania zdejmuje swoją koszulę nocną, by Scarlett mogła nią owinąć głowę Jankesa. Melania wstydzi się swojej nagości, ale widać wyraźnie, że ma na sobie bieliznę w cielistym kolorze.

Kiedy Gerald przyjeżdża z wiadomością, że wojna się skończyła wszyscy zbiegają się do głównego hallu. Melania zbiega po schodach z pustymi rękami, ale w następnym ujęciu trzyma swoje dziecko.

W scenie, w której Scarlett zabija Jankesa, w poszczególnych ujęciach ma ona inaczej założoną siatkę na włosach.

Kiedy Zuela i Karina zbierają w Tarze bawełnę i podchodzi do nich Scarlett audio i video nie są zsynchronizowane. Scarlett mówi: "Too bad about that" ("nic na to nie poradzę") ale nie otwiera ust.

W drodze do Tary Rhett zatrzymuje powóz, żeby pożegnać się ze Scarlett i zaciąga hamulec. Jednak gdy później Scarlett zaczyna ciągnąć konia nie spuszcza hamulca.

Po tym jak Duży Sam ratuje Scarlett po napadzie w Shantytown wsiada z nią do powozu. Jednak gdy odjeżdżają Scarlett jest w powozie sama i ma na sobie kapelusz.

Po śmierci Geralda, gdy Scarlett myśli jak zdobyć pieniądze wspomina Rhetta. Mammy pyta się "Who's that, a Yankee?" ("Kto to, Jankes?") ale nie otwiera ust.

W czasie ataku w Shantytown, w pewnym momencie powóz zaczyna spadać z mostu, w następnym bezpiecznie stoi na środku mostu.

Gdy po rozboju w Shantytown, Rhett zanosi rannego Ashley'a do pokoju, Mela trzyma w ręku lampę z kablem elektrycznym.

W scenie, w której ginie Bonnie, Scarlett pije herbatę. W zależności od ujęcia filiżanka albo jest, albo jej nie ma na stole.

W powieści Charles Hamilton zanim zakochał się w Scarlett, był kawalerem Honey Wilkes, w filmie zanim obdarzył uczuciem główną bohaterkę adorował Indię Wilkes.

Kiedy Scarlett i Ashley rozmawiają o 300 dolarach, które winni są na podatki (tuż przed sceną pocałunku), w zależności od ujęcia Ashley ma różnie ubrudzoną twarz, a włosy Scarlett w różny sposób wypadają z siatki.

Kiedy Scarlett pojawia się na przyjęciu urodzinowym Ashley'a, w jej włosy wpięty jest fioletowy welon. Kiedy wchodzi do pomieszczenia, w którym świętują goście welon znika.

Kiedy Rhett żegna się ze Scarlett, aby zostawić ją samotnie na drodze do Tary, rzuca swój kapelusz za siebie - na drogę. Później podniesie swoje nakrycie głowy wraz z płaszczem z ogrodzenia.

Kiedy Scarlett rozmawia z ojcem na tle zachodzącego słońca, jego bicz rzuca cień na twarz córki, mimo że słońce świeci za ich plecami.

W bardzo krótkiej scenie, w której Rhett i Bonnie przebywają razem w Londynie, za oknem ukazuje się Big Ben, a tuż po lewej widać budynek parlamentu brytyjskiego. Zgodnie z geografią, aby posiadać taki widok z okna Rhett i Bonnie musieliby mieszkać w szpitalu św. Tomasza.

W końcowej scenie kiedy Rhett porzuca Scarlett, bohaterka znajduje się tuż przed drzwiami frontowymi ich domu i kładzie swoją dłoń na brzegu drzwi. Sprawia to, że wejście lekko się kołysze.

Kiedy Gerald O'Hara wraca popołudniem do domu i spotyka swoją córkę na drodze, zabiera ją na przechadzkę wzdłuż pól. W środku konwersacji, kiedy niebo nagle zmienia się z niebieskiego w szkarłat, Scarlett ma już inne uczesanie, które zakrywa jej uszy.

Kiedy wuj Piotr goni po podwórku ostatniego koguta ciotki Pitty, biedny ptak mija dwa razy tę samą stertę drewna w kolejnych ujęciach.

Kiedy cała rodzina odmawia modlitwę w Tarze, na suficie widać cienie mikrofonów.

Kiedy Scarlett rozmawia z Ashleyem o jego pomyśle szukania pracy w Meksyku, w pewnym momencie odwraca się od niego twarzą, wtedy to, w zależności od ujęcia, Scarlett ma okryte szalem jedno ramię lub oba.

Kiedy Scarlett flirtuje z braćmi na ganku w Tarze, w zależności od ujęcia konie i psy w tle pojawiają się lub znikają.

Kiedy Scarlett opuszcza szpital i wpada na drodze na Rhetta, wspinając się na powóz nakazuje mu, aby zabrał ją do domu ciotki Pitty, ale mówiąc nie rusza ustami.

Kiedy Scarlett pije po śmierci Franka, schodząc na dół do Rhetta wypłakuje się w swoją chusteczkę, nagle jednak chusteczka znika i Scarlett wyciera łzy dłońmi.

Kiedy Scarlett pije w samotności po stracie Franka, zerka na jego zdjęcie i po chwili odwraca je twarzą do dołu. W zbliżeniu zdjęcie jej byłego męża leży na kawałku koronki, w innych ujęciach koronka znika. A kiedy bohaterka opuszcza pokój zdjęcia już tam nie ma, a inne znajdujące się tam rzeczy są inaczej ułożone w porównaniu do poprzedniego ujęcia.

Kiedy Rhett bierze na ręce nowonarodzoną Bonnie, widać że podnosi lalkę.

Kiedy Rhett i Scarlett wchodzą na schody aby zabrać Melanię do Tary, korytarz na dole jest oświetlony. Kiedy schodzą jest ciemno mimo, że nikt nie mógł pogasić lamp.

Kiedy Rhett podnosi Melanię, aby zabrać ją z Atlanty, nie ma kapelusza, w kolejnym ujęciu jest on już na jego głowie.

Kiedy Rhett i Bonnie wracają z Londynu, mała podbiega do matki aby ją objąć, w kolejnym ujęciu trzyma już kotka, którego dostała od Rhetta.

Kiedy Prissy udaję się do Belli w poszukiwaniu Rhetta, ten rozmawia z nią z okna na drugim piętrze, podczas gdy ta stoi na dole. Kiedy kamera ustawia się tak, że widać Prissy z perspektywy Rhetta, stoi ona obok latarni ulicznej, której wcześniej tam nie było.

W jednej z początkowych scen filmu, kiedy Scarlett szykuje się do barbecue u Wilkesów, Mammy pomaga bohaterce nałożyć zieloną sukienkę. W późniejszej scenie, kiedy przebywające w Dwunastu Dębach dziewczęta szykują się do drzemki, Scarlett rozbierając się, zdejmuje krynolinę, której nie wkładała na siebie, kiedy piastunka szykowała ją w domu.

Kiedy Scarlett rozmawia z braćmi Tarleton na ganku w Tarze, siedzi na poduszce. Chwilę później kiedy bohaterka postanawia wybiec swojemu ojcu na przeciw, poduszki już tam nie ma.

Kiedy Scarlett przybywa do Tary, po śmierci swojej matki, drzwi do pokoju, w którym znajduje się ciało Ellen są uchylone. W kolejnym ujęciu kiedy bohaterka odwraca się i postanawia wejść do pokoju, drzwi są już zamknięte.

Kiedy Scarlett zostaje zaatakowana na moście, jej kapelusz pojawia się lub znika w zależności od ujęcia.

Kiedy Scarlett znajduje się w prowizorycznym szpitalu w kościele, eksplozja na zewnątrz, powoduje rozbicie części kościelnego witraża. Kolejne ujęcie tego miejsca pokazuje, że tafla szkła, która wcześniej uległa uszkodzeniu jest teraz w całości.

Synchronizacja ciąży Melanii z podawanymi w filmie wydarzeniami z frontu, ujawnia że kobieta była w odmiennym stanie przez 21 miesięcy.

Kiedy Rhett przywozi Scarlett zielony czepek, w pokoju, w który znajdują się bohaterowie, między dwoma oknami, stoi biurko z popiersiami. Popiersia te znikają lub pojawiają się w zależności od ujęcia.

Kiedy Rhett wchodzi do pokoju, w którym bawi się mała Bonnie i powiadamia ją o planowanym wyjeździe do Londynu, usta dziewczynki poruszają się synchronicznie do słów mężczyzny.

Kiedy po śmierci Melanii, Scarlett wybiega z domu Wilkesów, jedno ujęcie pokazuje jak bohaterka nagle łapie za kolumnę podporową ganku i wprawia całą konstrukcję w ruch.

Kiedy Rhett i Scarlett rozmawiają ze sobą po raz pierwszy, w słynnej scenie w bibliotece, między bohaterami stoi globus, w którym wyraźnie odbija się światło kamery.

Kiedy Scarlett śpiewa po nocy spędzonej z mężem, w prawym górnym rogu jej poduszki widać cień mikrofonu.

Kiedy Scarlett wbiega do domu, aby wyznać mężowi miłość zostawia drzwi domu szeroko otwarte. Później jednak kiedy Rhett schodzi na dół, okazuje się, że drzwi są zamknięte.

Kiedy Scarlett wraca do Tary, Mammy oznajmia jej, że w ogrodzie nie ma nic do jedzenia oprócz rzodkiewek ["There's nothing but radishes in the garden"]. Kiedy to mówi widać, że audio i video nie są zsynchronizowane - słowa nie odpowiadają ruchowi jej warg.

W scenie, w której mała Bonnie ulega wypadkowi widać, że dziewczynka po upadku z kucyka leży na plecach z jedną ręką na ziemi a drugą na ciele. W kolejnym ujęciu, kiedy Rhett podbiega do córki, Bonnie leży już na brzuchu z obiema rękami na ziemi.

Kiedy Rhett i Scarlett przedzierają się przez płonącą Atlantę, otaczające bohaterów języki ognia powodują, że ich koń z przerażenia nie chce ruszyć się z miejsca. Chcąc zmusić zwierzę do posłuszeństwa Rhett zakłada mu na oczy szal Scarlett. Chwilę później, jedno ujęcie pokazuje jak oślepiająca konia opaska zsuwa się, mimo to w kolejnych ujęciach koń, już bez obaw, porusza się wśród płomieni.

Kiedy Scarlett rozmawia z umierająca Melanią, widać wyraźnie, że znajdujące się na środku czoła Melanii przedłużenie linii włosów w kształcie litery V jest namalowane.

Miejsce kręcenia

Film kręcono w Pasadenie, Chico, Calabasas, Paradise, Culver City, Los Angeles, Agoura Hills, Agoura, nad jeziorami Big Bear i Malibu, na terenie Lasu Państwowego San Bernardino i w dolinie Simi (Kalifornia, USA) oraz w North Little Rock (Arkansas, USA) i Georgii (USA).

Pozostałe

Miesiąc po opublikowaniu powieści Margaret Mitchell, producent filmowy David O. Selznick kupił prawa do filmu.

Vivien Leigh przyznała, że nie lubiła całować się z Clarkiem Gable, ponieważ, jak stwierdziła, miał wyjątkowo nieświeży oddech.

14 grudnia 1939 po zakończeniu światowej premiery filmu w kinie "Loew's Grand" w Atlancie (Georgia, USA), burmistrz tego miasta, Hartsfield wszedł na scenę i poprosił o oklaski "dla czarnych członków obsady". Niestety nie byli oni świadkami tej sceny, ponieważ nie wpuszczono ich do "Loew's Grand", które było kinem tylko dla białych.

Pocałunek Vivien Leigh i Clarka Gable'a jest na 3 miejscu listy "Najlepsze filmowe pocałunki", wybranej w głosowaniu ponad 4 tysięcy użytkowników brytyjskiej sieci wypożyczalni Blockbuster. Pierwsze miejsce zajął pocałunek Audrey Hepburn i George'a Pepparda w filmie "Śniadanie u Tiffany'ego".

Pierwotnie Margaret Mitchell nazwała Scarlett Pansy, a Melanię - Pegmalią. Wydawnictwo zasygerowało jednak zmianę tych imion.

W czasach, kiedy kręcono film, używanie przekleństw było zakazane, dlatego końcowy, legendarny cytat: "Frankly my dear, I don't give a damn" miał być zmieniony na "Frankly my dear, I don't care". Jednak Selznick uparł się przy oryginale i musiał zapłacić za to 5000 $ grzywny, jednak zyski, jakie przyniósł ten film, na pewno to zrekompensowały.

W czasie pierwszych pokazów filmu ludzie oburzeni cytatem "Frankly my dear, I don't give a damn", opuszczali kino.

W sporządzonym w październiku 2004 rankingu Amerykańskiego Instytutu Filmowego "Przeminęło z wiatrem" zajęło drugie miejsce - jako film, który najlepiej pomaga... mężczyznom w uwodzeniu kobiet.

To film, na który poszło najwięcej ludzi w dziejach brytyjskiego kina - z obliczeń wykonanych pod koniec 2004 roku wynika, że widziało go ponad... 35 milionów Anglików.

Podczas realizacji sceny pożaru Atlanty na planie pracowało jednocześnie siedem kamer realizujących zdjęcia w technologii Technicolor. W owym czasie były to jedyne istniejące kamery tego typu.

Znalazł się na 1 miejscu listy najpopularniejszych filmów przygotowanej w 2002 roku przez brytyjski magazyn ilustrowany "The Sun".

Zajął 1 miejsce w głosowaniu klientów sieci wypożyczalni Blockbuster, na najlepszy epicki film. (2003)

Scarlett O'Hara znalazła się na 3. miejscu listy 100 najwspanialszych postaci kinowych wszech czasów, sporządzonej przez magazyn filmowy "Premiere". Wygrała postać Vito Corleone z "Ojca Chrzestnego".

45,5 tysiąca metrów taśmy czarnobiałej oraz 400 metrów kolorowej pochłonęły zdjęcia próbne z 60 aktorkami ubiegającymi się o rolę Scarlett. To rekord, co do ilości zdjęć próbnych w historii kina. Ponadto na owe zdjęcia wydano 105 tysięcy dolarów, co wtedy było budżetem przeciętnego filmu fabularnego.

Najdłuższy obraz, który dostał Oscara - zwycięzca w kategorii Najlepszy film - trwa 3 godziny i 56 minut.

Kiedy rozpoczęto produkcję "Przeminęło z wiatrem" Olivia de Havilland nie pełniła jeszcze w swoim życiu, ani roli żony, ani matki. W ramach przygotowań do sceny, w której Melanie rodzi dziecko, Olivia spędziła wiele godzin opiekując się kobietami na porodówce w County Hospital, LA.

Dwoje powieściowych dzieci Scarlett z poprzednich małżeństw (Wade Hampton i Ella Lorena) zostało pominiętych przez twórców adaptacji filmowej "Przeminęło z wiatrem".

Podczas sceny, w której mężczyźni biorą udział w rozboju w Shantytown, a kobiety oczekują na wieści w domu, Melania czyta na głos książkę: w powieści lekturze, której przysłuchuje się reszta kobiet są "Nędznicy" Victora Hugo w filmie zaś jest to dzieło Charlesa Dickensa "David Copperfield".

Pierwotnie Margaret Mitchell nazwała Tarę - Fontenoy Hall.

Stacja telewizyjna CBS zapłaciła 35 milionów dolarów za możliwość wyemitowania "Przeminęło z wiatrem" na swojej antenie - była to najwyższa suma zapłacona za prawa do emisji pojedyńczego obrazu w historii telewizji.

Kiedy Scarlett odnajduje zrujnowane Dwanaście Dębów, za jej plecami nie znajduje się prawdziwy powóz.
Kiedy bohaterka zbilża się do schodów ani powóz ani Prissy nie są prawdziwi, to tylko obrazek.

Francis Scott Fitzgerald został poproszony o napisanie kilku dialogów, a Alfred Hitchcock - o pomoc przy wyreżyserowaniu jednej ze scen. Ich wysiłki poszły na marne: ze wskazówek klasyków skorzystano w bardzo małym stopniu.

Okres zdjęciowy trwał od 10 grudnia 1938 do 11 listopada 1939 roku.