Możecie mówić, że nie jest to najbardziej interesujący film tego gatunku, a powstało takich w końcu wiele, nie mogę was również zapewnić, że i na każdym z was wywrze on podobne wrażenie, ale powiem jedno, czego jestem absolutnie pewna - urzekł mnie on.
Myślę, że to przede wszystkim zasługa wspaniałych kreacji bohaterów, którzy różnią się od siebie skrajnie i wszyscy są jak gdyby z odrębnych światów, razem tworząc jeden, niezwykle intrygujący. Oczywiście najbardziej interesująca rola przypadła Angelinie Jolie, którą odegrała w istocie perfekcyjnie - w Lisę Rowe po prostu można było uwierzyć bez wahania, była tak realistyczna i brutalna w każdej scenie, że jej socjopatyczna osobowość wręcz mi samej się udzieliła i zainspirowała w pewien sposób. Za serce chwyta zwłaszcza ostatnia scena, przy której Lisa mówi Susannie "Nie jestem martwa", na co tamta poczyna malować jej paznokcie, to był ich taki znak oddania i przyjaźni. Inspirują również lata sześćdziesiąte, lata przemian na tle politycznym i seksualnym, wspaniała kreacja Winony Ryder i ten charakterystyczny klimat, w który wprowadza ten film. Ja byłam zachwycona, choć brakowało mi pewnego spektakularnego zakończenia, chciałam wiedzieć dokładnie co stało się z Lisą... choć być może ta niepewność, w której pozostawił mnie ten film, pozwoliła mi rozwinąć wyobraźnie i miała na celu, by każdy z nas sam dorobił sobie zakończenie...
9/10, zdecydowanie.