Ten film to dobry przykład umiejętnej gry z widzem,który śledząc losy Sussany zadaje sobie podstawowe pytanie:"za co trafiła do psychiatryka?Przecież jest typową nastolatką..."Film nie daje jednoznacznej odpowiedzi,a analogie między bohaterką i nami każą nam zastanowić się nad tejemniczym "zespolem bordeline".Jednak tak naprawdę ten film mówi o czymś zupełnie innym.O stosunku świata do ludzi "nienormalnych",czyli tych,którzy w jakiś sposób chcą odróżnić się od szarej masy,być oryginałem.Wpajano im,że to złe i stąd ich poczucie,że są chorzy,a w rzeczywistości,nawet socjopatka Lisa nie stanowiłaby zagrożenia dla otocznie,gdyby to otoczenie nie traktowało jej wrogo ze względu na jej odmienność.Bo ludzi przecież nie różni tylko kolor skóry czy wyznanie,ale także stosunek do życia.Ale świat nigdy tego niezaakceptuje.Odmieńcom pozostaje ciągła walka,życie outsidera.Taka jest cena za przeżycie niebanalnego życia.Sussana zrozumiała to odjeżdżając ze szpitala,w którym dała wmówić sobie,że jest wariatką.Optymizm końcowej sceny to nie radośc z faktu ozdrowienia,to prawda,którą Sussana poznała:tylko w odmiencach tkwi przyszłość tego świata,w nich jest moc tworzenia i cała kwintesencja człowieczeństwa.W tym,że potrafią przyznać się do swich wad i oswoić je,nie starając się za wszelką cenę stać się człowiekiem bez problemów,ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy.Pamiętajcie o tym,"...when you are down..."