Zauważ, że film był biograficzny, a autorka książki dopiero po wielu latach dowiedziała się, za co tak naprawdę przebywała w ośrodku - być może faktycznie diagnoza była zbyt wyolbrzymiona - w rzeczywistości, a przez to w książce (przyznaję, nie czytałem) i filmie.

zwróciłam uwagę na nieścisłość - w opisie na filmwebie jest mowa, że Susana w ośrodku przebywała 2 lata, a przecież w filmie ona sama mówi "zmarnowałam rok życia" (...na pobycie tutaj). ona chyba nie była tam dłużej niż 1 rok?
poza tym ciężko ukazać w tak ograniczonym czasowo filmie wszystkie wątki, dlatego też twórcy posiłkowali się wstawką: w tle piosenka, pokazane za oknem zmieniające się liście na drzewach, i zajęcia, w których uczestniczą dziewczęta - że tak to właśnie wyglądało przez większość jej pobytu w ośrodku

Tak tylko że borderline nie zawsze jest idealnie podręcznikowe dużo czytałem kiedyś o zaburzeniach osobowości nie każdy człowiek z borderline zachowuje się tak samo często zaburzenia mieszają się ze sobą można mieć zachowanie boredrline w 60 % resztę innego zaburzenia

Zresztą nie sądzę żeby psychiatra mógł na 100% stwierdzić jakieś zaburzenie zazwyczaj to jest przypuszczenie danej choroby ale pewności 100% raczej nie można mieć musiała by być diagnozowana 24/h przez wiele lat słyszałem o przypadkach że pacjenci z pschyopatią .socjopatią potrafią oszukać najlepszego psychologa..

Nie jestem ekspertką od bordenline więc nie mogę z całą pewnością stwierdzić czy było to ukazane właściwie, ale co do terapii i leczenia to mamy tutaj lata 60 gdzie wciąż podawano elektrowstrząsy jako terapię więc takie zaniedbanie mogło wynikać właśnie z nikłej wiedzy i beznadziejnego podejścia do problemu.

Widać było, że ktoś miał ambicję pokazania 'od środka' - ale to wszystko było mocno niewyraźne. Z jednej strony klasyczne sceny 'kaftanowe', z drugiej - cukierkowate zakończenie. 'Trudno mi orzec, czy to ptak, czy nosorożec'.

Zgadzam się z tą opinią.

W książce jest to lepiej widoczne - w ostatnich rozdziałach autorka przegląda swoją kartę terapii i porównuje zapisy psychiatrów ze wspomnieniami. Opisuje na przykład epizody okaleczania (rozdrapała sobie rękę do krwi i próbowała zerwać skórę bo miała wrażenie, że nie należy do niej).

Mam borderline, film kiedyś zaczełam oglądać, ale zanudził mnie na śmierć.
Jakby ktoś był ciekawy szczegółów to zapraszam :P
Borderline ma początki w dzieciństwie. Jest to zaburzenie OSOBOWOŚCI. Wiele osób nawet uważa, że nie da się z niego wyjść, da się jedynie "zaleczyć", jednak znam przypadki wyleczeń. No, nie wyleczeń, ale braku objawów, chociaż niektóre rzeczy zostają, to można je kontrolować, ewentualnie nie są tak ekstremalne.
I trwa to latami, lata terapii. A w terapii bardzo trudno jest nam pozostać, to mieści się w zaburzeniu, jest strach przed bliskością, a terapia polega na tym, że terapeuta tworzy więź, jest potrzeba żeby się przed nim otworzyć, co jest czymś... strasznym.
Biorę stabilizator, antydepresant, lek nasenny i doraźnie lek uspokajający. Oprócz borderline mam również depresję. Byłam 4 razy w szpitalu psychiatrycznym. Miałam gorsze akcje niż główna bohaterka (z tego co was przeczytałam). Mam 19 lat.

Rok to naprawdę cholernie mało. Terapia w nurcie psychodynamicznym dla przykładu JAKIEKOLWIEK efekty daje po roku-dwóch. EFEKTY, pojedyncze poprawy.

Aż obejrzę ten film :v

Zaczęłam kiedyś inny film a nie ten :D
Lekarz mnie zdenerwował tekstem "krzywdzisz wszystkich dookoła siebie", nie można powiedzieć gorszej rzeczy osobie z borderline, nie wiem jak inni ale ja i tak mam cały czas wyrzuty sumienia.
I nie ma takich leków nasennych żeby tak szybko działały, chyba że w formie zastrzyku.

Możemy założyć, że główna bohaterka dostała złą diagnozę (często się tak zdarza) i wtedy film jest świetny :)

Pomyślałam sobie, że ciekawy byłby film o samym borderline, ale potem pomyślałam, że nie chciałabym tego bardzo, ludzie i tak mają już wypaczone spojrzenie na całą psychiatrię.

Ale spamu narobiłam.
Pozdrawiam!

żeby wszyscy tak "spamowali" :)
Mnie film zainteresował głównie ze względu na borderline "bliskiej" mi osoby. Zgadzam się z opinią że film słabo pokazał borderline. Gdyby nie sceny w których mówi się otwarcie o tym zaburzeniu to bym się nie domyślił że główna bohaterka cierpi na taką przypadłość. Chętnie bym się zamienił...

Tak, masz rację osobowość borderline pokazano to całkiem nierzeczywiście, ale film powstał na podstawie autobiografii Susanny Kaysen, to oczywiste, że pokazałaby się w lepszym świetle, a przysłużyłoby się temu wyparcie lecz ta diagnoza może być też zwykłym zmyśleniem, licentia poetica. Najsłabszym elementem filmu jest w ogóle przyjęcie konwencji kina młodzieżowo-familijnego, które wręcz ociera się o kino świąteczne.

Dodam że na początku filmu główna bohaterka wspomina o urojeniach, czy objawach związanych z zaburzeniami czasu. Potem jakoś ogólnie tego w ogóle nie było po niej widać. Takie objawy zamęczają człowieka i nie ważne czy są to "tylko" natręctwa czy już urojenia. Nie znikają z dnia na dzień. W filmie przyszła pisarka tryskała energią i chęcią robienia czegoś, właściwie to wyglądała na osobę której nic nie jest. Ogólnie film jest bardzo uproszczony, ładnie skrojony, familijnie właśnie. Czegoś innego się spodziewałem, a to kolejny obraz który cechuje zbytnia poprawność i wyidealizowane realia. Typowy holioodzki kanon. Film nie ma nawet podejścia do "Dnia świra" Koterskiego, który dla mnie jest fabularnym numerem jeden w tematach zaburzeń.

To żeś podsumował na koniec. Porównanie nerwicy natręctw u Koterskiego z Borderline jest jak porównanie jabłek i bananów. Niby oba owoce ale kompletnie inne.

Chodziło mi o podejście do tematu zaburzeń psychicznych w obu filmach. Dzień świra choć jest nieco surrealistyczny traktuje temat zaburzeń poważnie, nie tak miękko jak Przerwana Lekcja muzyki. Gdyby tak szukać bezpośrednich analogi do borderline w kinie to na myśli przychodzi mi "Ojcowie i córki" z Russellem Crowe i na jego tle Przerwana lekcja muzyki nadal wypada jak bajeczka dla dzieci.

Fakt - napewno pominięto wiele aspektów w tym zaburzeniu, wiele pokazano zbyt delikatnie i fakt - ta naiwna krótka terapia i szybkie wyzdrowienie. Wszystko by było ok gdyby nie to stwierdzenie na koniec bohaterki że "wyleczyła się z borderline". Owszem, mogła wyjść ze szpitala psychiatrycznego bo tam jednak już się jest w ciężkim przypadku, natomiast powinna kontynuować terapie i prace nad sobą a nie stwierdzenie że się wyleczyła i koniec filmu.

Przecież ona sama mówi, że w karcie ma napisane wyleczona z borderline, a ogólnie to nie wie nawet, na co jest chora. Ot, jest zaleczona, może wrócić do domu, ale do ośrodka.nadal będzie przyjeżdżać 2 razy w tygodniu na terapię, a w każdym przypadku problemu, trudności ma natychmiast dzwonić.

Ona może wrócić do domu, ale nadal ma przyjeżdżać na terapię 2 razy w tygodniu.