Proponuję przeczytać książkę, obejrzeć Hitchcocka i argentyński serial "Manuela", wybacz ale czasem w takich wypowiedziach wychodzi wiek widza. Nic złego nie mam na myśli, po prostu niektóre osoby nie czują pewnych historii. Dla mnie Rebeka/Isabel to dzieciństwo nasączone grozą. Pozdrawiam!

Nie dostrzegam w tym filmie żadnego "romantyzowania morderstwa". Scenariusz nie miał na celu schlebiania ponowoczesnym gustom ani poprawno-politycznej wrażliwości współczesnych widzów. Jest natomiast ciekawym, nawet jeśli celowo przerysowanym, portretem skomplikowanych relacji mogących zrodzić się między ludźmi desperacko pragnącymi uciec od świata. I nie chodzi tutaj wyłącznie o przewodnią parę kochanków/małżonków, ale o całe społeczne i klasowe środowisko, w jakim tych dwoje próbowało - bez powodzenia - odnaleźć azyl dla własnej intymności i uczucia. Wbrew naiwnym oczekiwaniom głównej bohaterki, to środowisko wyższych sfer jest dalekie od prywatnego raju - jest bezduszne, dławione etykietą, wypełnione pustką emocjonalną ludzkich marionetek wielkiego arystokratycznego domu. Tak przynajmniej wygląda obraz tego świata. Ale jego gospodarzem nie jest bynajmniej Max de Winter, ale pani Danvers - kobieta zimna, przepełniona goryczą i skrytą mizandryczną nienawiścią, która w pełni odsłania się dopiero w następstwie odkrytej zbrodni. To ona zarządza domem w imieniu tragicznie zmarłej pani. Zatem tytułowa Rebecca to ktoś więcej, niż była małżonka Maxa. Jej toksyczny i mściwy duch zatruwa atmosferę domu przede wszystkim za sprawą pani Danvers będącej jakoby wykonawczynią jej pośmiertnej woli. Ale tak naprawdę nigdy nie dowiadujemy się kim była Rebecca i w jakim stopniu istniała, a w jakim była wytworem wyobraźni jej otoczenia, nostalgicznym pretekstem dla sadystycznej tyranii zimna, pustki i strachu zarządzanej przez szefową personelu. Ciekawe, że nawet wielbiciele Rebekki widzieli w niej przede wszystkim przemoc, agresję i odwagę - cechy wybitnie męskie, a wręcz despotyczne. Nie było w niej ani odrobiny ciepła, oddania, miłości i troski właściwych prawdziwej kobiecie - nowej pani de Winter. Ostatecznie, w oczach pani Danvers, Rebecca walczyła ze światem mężczyzn, którymi bawiła się jak zabawkami pozbawiając ich wolnej woli. Zabijała ich emocjonalnie, jak symbolicznego "ogiera" przywołanego w tonie triumfu nad rozbrojonym patriarchatem. To z tego powodu Max reaguje agresywnie na widok nowej żony w szacie i obliczu Rebekki - symbolu terroru, niewoli i wiecznej "wojny domowej". Wszak dopiero po odejściu "ducha" Rebekki i zagładzie całego domu, bohaterowie odnajdują wolność i szczęście. Nie chodzi tu o żadną apologię zbrodni, ani "przemocowych związków", ale raczej o wydobycie się z kleszczy tyranii i przemocy uosobionych w postaci Rebekki, pani Danvers i całego arystokratycznego domu. Bohaterowie odnaleźli pokój bardzo daleko od niego. Ale czy na długo? Wszak nowa pani de Winter wyzbyła się już swej dawnej niewinności. Czy wcieli się w nową Rebekkę? A może już nią jest?

Zgadzam się z Twoją opinią

Polecam zapoznać się z książka ;) dużo wyjaśnia, wiele innych wątków porusza. Max nie wydziera się na żonę, a całość pięknie zobrazowana. Film nie oddaje w połowie całości obrazu. ;)

Acha. Ostatnie 20 minut filmu dzieje się w 1/3 ksiazki ;) nie jest chaotyczne tylko trzyma w napięciu;)

Film jest osobnym dziełem, jego zadaniem jest obronić się w 100% samemu, bez konieczności znajomości książki, poprzednich ekranizacji, biografii postaci czy dotychczasowego dorobku reżysera... ma się bronić jako osobne, niezależne dzieło. Ten się nie broni i to nie jest wina samej historii. Ja naprawdę wierzę, że książka jest bardzo dobra, po prostu Netflix zarżnął ją, robiąc z historii o przemocy psychicznej, zaburzeniach i morderstwie - cukierkową historię miłosną z pięknymi ludźmi, pięknymi strojami i pięknymi widoczkami.... i wyszło na to, że ja się jest ładnym, bogatym, "bardzo się kocha" i żyje się "w jakiejś tam epoce w której było inaczej", to historia o tym, że pan zabił panią, zamienia się w historię "biedny pan zabił bo musiał, bo pani była zła, ale na płaczcie, bo mamy dla was śliczny happy end"... i to jest bardzo przykre.

Netflix jest szkodliwy.

Ad. 1 W książce kuzyn Rebeki mówi, że mieli romans.
Ad. 2 W książce Rebeka celowo doprowadza do zbrodni w afekcie. Mąż nie miał żadnego planu. Owszem, zrobił wszystko, by ukryć zbrodnię, ale nie nie miał czasu na przemyślenie wszystkiego i łódź zatonęła zbyt blisko brzegu. Tak więc, nie była to zaplanowana zbrodnia.
Ad. 3 W książce pani de Winter nie ma imienia. Max nie upokarza jej w ogóle. Raz tylko na nią krzyknął, każąc jej się przebrać, bo ubrała się na bal przebierańców w strój, w którym Rebeka wystąpiła na ostatnim balu. Przyznasz, że to była uzasadniona reakcja. Druga pani de Winter jest niezdarna i robi dziwne rzeczy, które ją upokarzają, wg niej. Max w książce zawsze jej broni, nigdy nic złego jej nie mówi ani nie robi, nie ignoruje jej, po prostu jest zajęty. Druga pani de Winter ma wybujałą wyobraźnię i przypisuje innym swoje własne myśli i uczucia.

W każdym razie to po prostu powieść gotycka, dlatego jest tak, a nie inaczej. Nie mogła się skończyć tak do końca szczęśliwie. Jakiś mrok pozostał.