Zaznaczam na wstępie, że książek nie znam. Przeglądałam w sklepie, przeczytałam kilka stron, lecz sobie odpuściłam, bo były słabo napisane/przetłumaczone na polski (np. powtórzenia, ten sam schemat, prostota przekazu, błędy frazeologiczne). Nie podobała mi się także forma prowadzenia narracji.

Zaraz po premierze filmu naczytałam się o nim w sieci masę prozytywów. Że arcydzieło, że świetny, że piękny, że to najlepsza część i miażdży pozostałe. Musiały to być jednak komentarze zatwardziałych fanów, gdyż żadnej rewelacji w filmie się nie dopatrzyłam. Znów była ta sama smętna, smutna, usypiająca muzyka (wyjątek: scena bitwy z trailer music - to akurat wyszło ok), znów aktorzy wypadli sztywno, infantylnie i nijako, znów Kristen Stewart zagrała fatalnie, to tego zachowywała się jak narwaniec w niektórych scenach. Może zacznę od plusów, bo jest ich mało.

Na początek intro - ładnie zrobione i ciekawe.
Dalej scena, jak Bella i Edward biegną przez las, czyli niezłe ujęcia przyrody, te wszystkie wiewiórki, otwierające się kwiaty i płatki śniegu.
Taylor Lautner i jego ciałko (scena z ujawnieniem wilkołactwa przed Charlie’em).
Córka Belli. Była sympatyczna. Taki powiew świeżości w Sadze.
Wizja Alice (bitwa), jak i fakt, że do żadnej bitwy nie doszło, co zwykle dzieje się pod koniec filmów fantastycznych. Plus za tę oryginalność.

No i na tym koniec plusów.

Największym minusem jest strasznie duża ilość głupot, pomijając oczywiście kilkudziesięciokilogramowych ludzi zmieniających się w trzystukilowe wilki i wampiry świecące w słońcu, która to cecha kompletnie niczemu nie służy, skoro wampir jest superszybki i potrafi złapać każdą ofiarę, że nie musi jej oczarowywać. O tym było już zresztą powiedziane przy poprzednich części. Po tragicznie nudnej części 1 „Przed świtem” spodziewałam się większej ilości akcji, gry na moich uczuciach, zaskakujących wątków, że będzie się po prostu działo. Ale nic z tego. Pół filmu bohaterowie chodzą po domu i gdybają, 1/3 filmów schodzą się świadkowie z całego świata, a pod koniec jest spotkanie Volturi i zwolenników Cullenów na ubitej ziemi (obie strony zmówiły się, czy jak, że będą lać się na tym płaskowyżu?). Przepraszam najmocniej, śniegu. Czyli większość filmu znów była nuda, jedynie wizja bitwy i polowanie Belli na początku jako tako przykuwało do ekranu. No właśnie, Bella i jej zachowanie. Dla mnie był to kompletny absurd. Prawie całą Sagę dziewucha była ślamazarą, zaślepioną w wampira nastolatką, ciągle miała jakieś kłopoty. Mowa była o tym, że jest tarczą i blokuje wampirze moce, więc po co dali jej siłę supermena i furię berserkera? Dlaczego stała się najsilniejszym wampirem, że nawet nie miała problemów z żyjącym tysiące lat, potężnym Aro? Może było to opisane w książce, ale mnie to nie obchodzi. Ja poszłam obejrzeć film i wszystko powinno wynikać z jego treści albo być w nim wyjaśnione, np. w postaci dialogów bohaterów. Przeskok z szarej myszki do agresywnej furiatki, która rzuca niczemu niewinnym, kochającym ją Jacobem, jest absolutnie nie do przyjęcia. Czyli jak zwykle porażka na całej linii w przypadku tej młodocianej aktorki. Dalej Aro, jak i cała grupa rozbisurmanionych Volturi. Czyli starszyzna wampirów, która powinna emanować mądrością i pobłażliwością, zachowuje się infantylnie jak dziesięciolatki. Zwłaszcza rozdokazywany Aro. Do tego dał się tak łatwo pokonać. I to ma być jeden z najstarszych? Bez zbadania sprawy chciał zgładzić Renesmee, bo jakaś babka go przed nią przestrzegła? Aro zbiera więc kumpli i gremialnie idą na Cullenów, a sprawa dopiero badana jest przed bitwą. Wszystko się wyjaśnia, ale nic z tego, trupy jednak być muszą, bo impreza byłaby bez nich nieudana i coś się należy w zamian za podróż przez pół świata. Później mamy wampira władającego żywiołami, który tworzy przepaść w gruncie, do której wpadają zarówno walczący przyjaciele, jak i wrogowie. Jeszcze ta lawa 50 metrów pod ziemią. Rozumiem, że miało to wyglądać ciekawie i potęgować klimat grozy, jednak efekt wyszedł zupełnie odwrotny. Niczemu te efekty nie służyły. Ucieczka Renesmee na grzbiecie Jacoba - kolejna głupota. Wiadomo, że wampiry łatwo go dogonią. Do tego chciał się salwować sprzed nosa Volturich. I tak można wymieniać. Pani Mayer mogła przedstawić wszystko inaczej, lepie, jednak pewnie jej się śpieszyło, bo książka musiała trafić na półki w wymaganym terminie.

Bohaterowie znów zostali zagrani słabo. Wydają się być zamazani i niewyraźni. Każdy do każdego podobny. W tym młodziki do starszych wampirów. Odnosi się wrażenie monotonni. Lepiej wypadli jedynie Charlie, Jacob i Alice.

O kiepskiej ścieżce dźwiękowej i nudzie już wspomniałam.

Wyższej oceny niż 4/10 dać niestety nie mogę.

Moja opinia podchodzi pod obiektywną, bo nie jestem ani fanką Sagi, ani jej wrogiem. Po prostu lubię fantastykę i jestem otwarta na wszystkie filmy o tej tematyce. Dlatego chętnie sięgnęłam po Sagę.

Jeśli ktoś chce zobaczyć ciekawą lovestory o wilkołakach, polecam „Krew jak czekolada”. Historia jest o wiele ciekawsza od „Zmierzchu” i brak w niej infantylności.