Na początku rozdział Piotruś Pan - straszny chaos na ekranie, nakręcone przeciętnie jak z amatorskiej kamerki. Daleko od zachodnich produkcji. Strasznie dużo pytań w stylu: "czy możemy porozmawiać?" Albo : "jak się czujesz ?" Emocje potraktowane tak po wierzchu, przeplatane życiem teatru. Najbardziej zapadła mi w pamięć scena w teatrze gdzie jest dialog między małżonkami , nie powiem - wzruszające.
Trochę żenujące to wychodzenie bohatera przez okno i szukanie wejścia znów do teatru. Jakby życie tylko tam się toczyło. Może dlatego rozpadło się małżeństwo?
Nieodpowiedne zachowanie głównego bohatera, wiedział że ten spektakl jest mega ważny a urządził na scenie prywatną szopke. Niby to umiejętność aby odróżnić pracę od życia prywatnego ale tu ewidentnie złożyło mu się rozstanie i ważne wydarzenie w pracy , jak z tego wybrnął ? Prawda i tylko prawda nas wyzwoli. Ciekawe czy w prawdziwym życiu takie akcje by uszły mu na sucho.