Teatr rządzi się zupełnie innymi prawami niż kino. Z tego też powodu niewiele jest dobrych filmów, których akcja rozgrywa się w teatrze - widzowie szukają w kinie nieco innych emocji, a teatralne podejście do produkcji filmów zgubiło już wielu twórców. Grzybowski zaryzykował i zdołał osiągnąć zamierzony efekt - otrzymaliśmy pierwszy od dawna, pełnokrwisty polski film o teatrze, w którym światy kina i teatru nie przeszkadzają sobie, a wzajemnie się dopełniają. A to wielka sztuka!

Bohaterowie mierzą się ze swymi emocjami w czasie odgrywania trzech różnych spektakli, w czasie trzech kolejnych sezonów teatralnych. Wybór sztuk nie jest przypadkowy, ich tematyka odzwierciedla wciąż zmieniające się relacje bohaterów: "Piotruś Pan" opowiada przecież o wiecznym chłopcu uciekającym przed dorosłością, główną bohaterką "Domu lalki" jest pobłażliwie traktowana kobieta, która postanawia wziąć sprawy w swoje ręce, "Sen nocy letniej" z kolei skupia się na wybaczeniu. "Sezony" w głównej mierzą skupiają się na emocjach (i - moim zdaniem - dużo mocniej wybrzmiewają tu wątki dramatyczne, niż komediowe), ale wnikliwi widzowie bez problemu odkryją pomiędzy wierszami satyrę na zakochane w sobie środowisko teatralne.

Akcja całego filmu rozgrywa się w teatrze (na scenie i za kulisami), kamera nie opuszcza bohaterów na krok, a długie i kręcone z ręki sceny pozwalają nam poczuć się, jakbyśmy siedzieli na widowni. Wcielający się w główne role Simlat i Dulęba-Kasza przechodzą samych siebie - naprzemiennie bawią, irytują i wzruszają. To jest naprawdę najwyższy poziom aktorstwa! Na drugim planie błyszczą też Andrzej Seweryn i Sebastian Pawlak, ale ekran kradnie Andrzej Grabowski w roli ojca Marcina i zarazem podstarzałego aktora, który najlepsze czasy swej kariery ma już za sobą.

Kreatywne, błyskotliwe i poruszające kino, 7/10.