Jak na Polskie kino to film pod względem fabularnym jest w miarę ciekawy, ale jako obraz wokalisty- legendy to jest straszny. Taki film podobnie jak film THE DOORS prezentują negatywny obraz osoby, która dla wieku była idolem. Przecież to przerażające, że osoba, która uważa się za gwiazdę i się ją ceni jest prawie wnoszona na scenę, bo jest nie przytomna od narkotyków. W moim odczuciu to straszny wstyd dla rodziny i samego bohatera ( W SKAZANYM NA BLUSA- Riedla, a w THE DOORS- Morrisona). Pokazanie druzgocącego upadku dobrego muzyka nie jest fajnym widokiem i raczej nie przynosi nowych fanów.
Uważam, ze muzyka DŻEMU jest świetna i warto ją słuchać, ale czy warto było pokazywać życie osoby-legendy „od kuchni”? czy potrzebny był nam ten film? Czy należy odzierać kultowe postaci z ich legendy? Może lepiej niech we wszystkich pamięci pozostaną słowa „ŻYĆ SZYKO, UMRZEĆ MŁODO”, bo one, choć nie do końca mądre stały się kultem i dawały obraz jakiegoś kontr- kulturowego zachowania, które wydawała się, że ma sens, a sława te zestawione z obrazem ćpającego do zgonu gościa tracą swoją magię i intrygujący charakter!