Na mnie film wywarł piorunujące wrażenie. Epicka niemalże opowieść o yakuzie, który ma dość życia w gangu. Odnajduje sens życia w momencie w którym zdaje sobie sprawę że niedługo zginie. Obraz bohaterów, na codzień twardych morderców, namalowany został w sposób niezwykły - Kitano pokazał ich zachowanie gdy żyją na uboczu swojego starego świata, nad spokojnym i falującym morzem. Gangsterzy doskonale przewidywali zbliżającą się śmierć i korzystali z życia, życia którego nigdy nie zaznali w jego prawdziwym wymiarze. Kiatno ukazuje odwieczne potrzeby każdego człowieka - więź, bliskość z drugą osobą, przyjaźń, ucieczkę na łono natury. Chwile spokoju przeplata krwawymi strzelaninami, co świadczy o nieuchronności ciągłego życia dla mafii. Yakuzi są niewolnikami i dopiero spędzając czas w domku na plaży, przy pełni księżyca czują pełnię życia. Murakawa popełnia samobójstwo po tym jak pokonał swoich przeciwników i de facto zwyciężył osiągając swój cel, ale w obliczu prawdziwego życia, życia które utracił, nic to nie znaczy. Całości dopełnia nastrojowa i perfekcyjan muzyka Hisaishiego

ocena: 10/10 (12/10 za szok jakiego doznałem, piękny film)