o konwencji, ale nikt nie pisze o jaką konwencję chodzi. Inni piszą, o scenografii, muzyce i życiowym scenariuszu. "życiowy scenariusz" - już za taką konstrukcję powinno się ucinać język. Albo, że warto obejrzeć dla Liv Tyler. A ja zawsze myślałem, że filmy mają bawić, ciekawić, zadziwiać, itp...
Jeśli chcę obejrzeć scenografię, to mogę obejrzeć jakieś zdjęcia scenografii, gdy chcę posłuchać muzyki, to nie muszę oglądać filmu. A scenariusz...? Ot nic czego by już nie było - kryzys małżeński - czy potrzeba do tego filmu s-f.
A co do konwencji - czy to wystarczy, żeby film był dobry? Moim zdaniem nie.

Film serwuje nam sentymentalną opowieść utrzymaną w konwencji kina sci-fi lat 70-tych, ale dziś niewielu już to zaciekawi. Nie każdy jest miłośnikiem stylu retro. Mimo iż jestem umiarkowanym fanem Star Trek'a i niedawno obejrzałem wszystkie części w pełnometrażowej wersji, począwszy od tej z 1979 i dobrze się na nich bawiłem, to ten film i tak uważam za zwyczajnie nudny i nieciekawy.