Najwidoczniej nigdy nie widziałeś dramatu psychologicznego.
Sucker punch ma tyle z nim wspólnego co Shrek z Pulp Fiction.
Dramaty psychologiczne charakteryzują się tym, że zawsze stanowią studium jednostki, skupiają się własnie na niej, i często używają używają najróżniejszych teorii psychologicznych jako odpowiedzi na pytania- lub na odwrót, używają pytań aby podważyć teorie psychologiczne i ich odpowiedzi. Tak czy siak, film Snydera to mokry sen dużego chłopca, który bardzo mocno chciał zrobić film w którym pojawiliby się i roboty z przyszłości, i naziści zombie, i orkowie i smoki, i samuraje. Cały wątek psychologiczny w tym filmie stanowi drugi plan, i istnieje TYLKO po to, aby usprawiedliwić rozwałkę która się odbywa na ekranie.
Tak więc reżyser w ogóle nie stara się wnikać w stan umysłu gł bohaterki, nie analizuje jej, nie dochodzi do żadnych ciekawych wniosków. Przez cały film oglądamy chorą dziewczynę, ale co z tego? Brakuje jakichkolwiek niuansów, rozwinięcia jej postaci. Zamiast tego, Snyder traci mnóstwo czasu na sceny machania kataną i sceny slow motion, które w prawdziwym dramacie psychologicznym zastąpione by były scenami interakcji bohaterki z otoczeniem, jej reakcji na różne rzeczy. Więcej dowiedzielibyśmy się o naturze jej choroby, o tym jak ona wpływa na osobowość, jak ją kształci.

Film porusza ważne aspekty:
- wolność jednostki, która by przeżyć kreuje własny świat aby odciąć się od "więziennej" rzeczywistości i zapomnieć że jest się w niewoli,
- spojrzenie na stan ówczesnej jak i obecnej nauki przez ukazanie okrucieństwa lobotomii i związane z zabiegami wybory (być pokornym zwierzakiem zombii odciętym od świata, czy może cierpieć w niewoli - główna bohaterka wybrała to pierwsze praktycznie na samym początku, było to de facto nieuniknione, jednakże zachowała własne ja, jak najdłużej buntując się przeciwko zakładowi),
- aspekt podejmowania trudnych decyzji pod presją czasu bez wahania - obrona siostry przed ojczymem i w konsekwencji jej śmierć, decyzja by jak najszybciej uciec z psychiatryka, poświęcenie dla Sweet Pea.

Ok, po kolei:

-Nic wielkiego, banał przetwarzany w kinie od dziesięcioleci. Byłby na plus, jeśli doszedłby do jakiejś ciekawej konkluzji, jednak tu ten aspekt "zniewolenia jednostki"- tak jak już mówiłem- wg mnie jest jedynie pretekstem do filmu akcji.

-Piszesz tak jakby ten film był jakiś ambiwalentny, a jego stosunek do lobotomii przynajmniej złożony. Nie ma tu żadnych wyborów, bohaterka poddaje się lobotomii bo musi, gdyby mogła cierpiałaby w niewoli. Jest tu krytyka lobotomii, owszem, ale to tak jakby krytykować, nie wiem, pedofilstwo. Są to rzeczy złe, każdy o tym wie, nikt tego nie podważa, więc ich krytyka jest niepotrzebna. Zresztą lobotomii już nie ma.

-Tu również to jest przyznam, no ale kurczę, to jest w co trzecim filmie dosłownie :D

Jeśli lubisz dramaty psychologiczne, polecam filmy Cronenberga, albo np Take Shelter.

Take Shelter srednio mi sie podobalo... A inne jakies znasz?

Najwięcej fajnych takich psychologicznych filmów jest z lat 60-70, ale rozumiem jeśli ktoś może nie przepadać za starszym kinem. Jeśli Ci starsze kino nie przeszkadza mogę polecić wieele miażdzących psychologicznych filmików.

A z nowszych, to np. fajny był Flight, Oslo 31 Sierpnia, Biała wstążka, W imieniu armii, Capote, Historia przemocy, Kinsey, Godziny, Toni Takitani

Ja bardzo lubię stare kino, więc poproszę o kilka tytułów :)

Na początek- Bergman. Ogólnie. Jego filmy to jedne z najlepszych dramatów psychologicznych- a ma ich mnóstwo. Dalej:
Czterysta batów, Błędny Ognik, Samuraj, Służący, Piętno śmierci, Bilardzista, Rozmowa, Konformista, Persona, Nędzne psy, to jedne z najwybitniejszych pozycji.
Również większość filmów Cassavetesa (np. Twarze, Kobieta pod Presją, Premiera), wczesny Polański (Wstręt czy Nóż w wodzie), no i jeszcze te oczywiste propozycje które pewnie widziałeś/aś czyli Taksówkarz, Wściekły Byk, Obywatel Kane, Zawrót Głowy.

Dzięki wielkie. Jest kilka pozycji, których jeszcze nie znam z tej listy i z chęcią do nich sięgnę :)