Pierwsza myśl jest jednak najlepsza. Gdybym zaufała ogólnej ocenie filmu z pewnością mogłabym wykorzystać te niemal dwie godziny, mówiąc wprost, lepiej. Choć początkowe sceny wyjaśniające okoliczności znalezienia się bohaterki w szpitalu są interesujące, każda kolejna scena utwierdzała mnie w przekonaniu, że był to zły wybór. Oczywiście nie znalazłam w filmie tego, czego właściwie szukałam, tj. zagłębiania się w psychikę bohaterki, bezpodstawnie skazanej na zabieg lobotomii, i zapewne przerażonej tym faktem. Jedyne co pozycja ma nam do zaoferowania to półnagie, zgrabne młode kobiety z broniami w ręku, niszczące sterowce i pracujące w czymś na kształt burdelu. Raj dla erotomanów i fanów kobiet dominujących! Jednak dla mnie w filmie nie było zupełnie nic, żadnego sensu (bo czy normalnym jest, że choć Baby Doll wysłana została do psychiatryka, ląduje w burdelu żeby tańczyć? Jeśli tak, to z czyjąś logiką jest coś mocno nie tak) czy zajmującego zakończenia, mimo ciekawej idei. Sucker Punch jednakowoż może pochwalić się adekwatnym do treści tytułem. Bije w twarz swoimi ordynarnymi efektami specjalnymi biednych, naiwnych ludzi zachęconych przez jakże barwny i tajemniczy opis filmu. A wszystko co dostają to wyglądająca jak pusta lalka barbie dziewczyna z, ostatecznie, uszkodzonym mózgiem. Oby tylko mój własny nie doznał żadnych trwałych skaz.