Jedno proste, ale jak prawdziwe przesłanie. Pomijając wszelkie efekty, który zwaliły mnie z nóg
nie tylko swoim dopracowaniem, ale też fantazyjnością i magiczną gładkością z jaką akcja
toczyła się za każdym razem, gdy Baby Doll zaczynała tańczyć, film nie zawiódł mnie fabularnie.
Wręcz przeciwnie - ubrany w całą otoczkę fantasy i akcji niósł (i ani na chwilę nie upuścił) ze
sobą motyw przewodni, jedną spójną metaforę dotyczącą życia i wyborów. Film jest nieco
feministyczny, pokazuje siłę jaka drzemie w kobietach. Przykładowo w scenie pierwszego
tańca widzimy maleńką Baby Doll przy wielkim stworze. I kto wygrywa? Oczywiście, odpowiedź
jest jasna. Dlaczego? Ci, którzy oglądali uważnie, znają odpowiedź. Baby Doll każdego
kolejnego potwora pokonywała szybciej i sprawniej.

Co do zakończenia warto przypomnieć sobie słowa mnicha (czy kim tam był dziadek w
pierwszej scenie fantasy):
"By osiągnąć idealne zwycięstwo, należy się mocno poświęcić". To tyczy się poświęcenia,
jakiego Baby Doll dokonała dla dobra całej sprawy - by chociaż Sweet Pea uciekła. Dla
nieuważnych warto zaznaczyć, że lobotomii poddała się świadomie, chciała by smutek i ból już
odeszły.
Warto zaznaczyć jeszcze jedno kluczowe zdanie: " Nie igraj ze swoimi iluzjami. Jeśli znikną
możesz nadal istnieć, ale przestaniesz żyć".

Na koniec wspomnę jeszcze, że film prawdopodobnie podobał się znacznie bardziej osobom,
które obejrzały go z extended cuts. NALEŻY OBEJRZEĆ FILM OD POCZĄTKU DO KOŃCA,
inaczej nic dziwnego, że wydaje się nie mieć sensu. Polecam, 9/10, choć wciąż zastanawiam
się, czy jednak nie zasługuje na dziesiątkę.