Ten film nie ustrzeże się porównań z innymi filmami o miłości (oczywiście na swoim
poziomie). Romansem, który oprócz Brokeback zrobił na mnie największe wrażenie
był 'Przełamując fale'.

Siłą rzeczy nasuwają się porównania.
Przede wszystkim, nie podzielam zachwytu nad głównymi bohaterami (i nie chodzi tu o grę aktorską).
Dla mnie są zwykłymi tchórzami - daleko im do bohaterki z filmu Von Triera, która dla
swojego ukochanego była gotowa na takie poświęcenia, że włosy stają dęba na
głowie.

Historia opowiedziana w Brokeback jest bardzo prawdziwa, ale wcale nie jestem
pewien czy to 'miłość ponad wszystko', jak twierdzi dystrybutor.

Działania bohaterów są odruchowe wtedy gdy najwięcej w nich pasji, potem jednak
przychodzi moment zastanowienia nieodniennie kończący się rezygnacją z marzeń.

Jasne, że Ennis i Jack mieli trudne życie, prawie same przeciwności, ale, na Boga!,
żyli w USA, kraju, który jak żaden premiował wytrwałość i dążenie do realizacji
własnych planów, kraju którego deklaracja niepodległości głosi, że każdy człowiek ma
'niezbywalne prawo do ubiegania się o szczęście'.

U głównych bohaterów Brokeback za cholerę powyższego nie widać.
Ktoś napisał, że było to 'wielkie niespełnienie' - i o tym jest ten film - o 'opresji życia',
o autodestrukcji. W tych tematach jest to arcydzieło. Zdecydowanie nie jest o 'uczuciu
ponad wszystko' - chyba, że za to uznamy mentalną anemię.