Obejrzałam go bo kumpela mi poleciła, że taki piękny i wzruszający. Obejrzałam i co? I nic. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że gdzieś już widziałam podobne historie (dwóch zakochanych gejów przeżywających rozterki z tym związane). A także temu, że gdyby to był film o miłości kobiety i mężczyzny to nikt by sobie nim pewnie głowy nie zawracał. Zakończenie też było przwidywalne. To musiało się skończyć śmiercią jednego lub obydwu z bohaterów. Do tego dwóch przystojnych facetów tuli się do siebie...brrr....nie jestem homofobką ale robiło mi się mdło... Nic na to nie poradzę. No, ale cóż o tym był film. Był jeden, jedyny moment, kiedy poczułam się poruszona. Który? Ten, który większość tutaj wielbicieli filmu, uważa za taki poruszający i piękny. Dla mnie taki nie był. A mianowicie, kiedy żona jednego z bohaterów widzi jak jej mąż nachalnie całuje się ze swoim kochankiem. Po prostu żal mi było tej obrzydliwie oszukanej, zakochanej kobiety. Modliłam sie w duchu, żeby mnie nie spotkało nic podobnego. Takie coś to...jakby cały jej świat zawalił się w gruzy. Makabra. Nie żałowałam ani jednego ani drugiego z bohaterów. Sami zgotowali sobie ten los. Jakoś nie mogłam zapałać sympatią do nich (a nie jestem nie czułą osobą). Film lekko rozmemłany i tak jak już pisałam przewidywalny jak holera. Nie zauważyłam w nim żadnego przesłania ani innych „znaków szczególnych”. Osobiście, z gatunku gejowskich filmów z romantyzmem i tragedią w tle, wolę "Całkowite Zaćmienie" Agnieszki Holland. "TBM" niczym mnie nie zachwycił i nie poruszył. PRZEREKLAMOWANY