Po kilku pierwszych ujęciach tego filmu naszły mnie filozoficzne rozterki. Gnębiło mnie pytanie : nie dlaczego Pitt zostawił Jennifer Aniston dla Angeliny, ale dlaczego w ogóle był z Jennifer Aniston . Urodę ma taką samą jak charakter - prowincjonalną . Do tego dochodzą już pierwsze oznaki starości. Działa na najprostszym poziomie emocji , nigdy nie przerobionych przez refleksję .
Ten film to taka komedia romantyczna plus główny bohater próbujący naśladować Woodego Allena . Przyznaję czasem udają mu się cięte riposty , ma w sobie połączenie nutki błyskotliwości ze spory oczytaniem Freuda . Jest samotnikiem z wyboru, ludzie dla niego są za nudni, tym bardziej dziwi jak mógł się zakochać w ... tej typce z przyjaciół . Ponieważ jego relacje z synem są oczywiste , to praktycznie klony, to jego miłość do Jennifer Aniston jest niezrozumiała. Ja lubię być wrzodem na dupie filmów , uwielbiam się czepiać ( jestem jak matka Tonego Soprano) i naprawdę denerwuję mnie brak konsekwencji . Skoro już tworzą bohatera, który ma iloraz inteligencji powyżej 105 , to ów bohater mogłby sam wpaść na pomysł, że zbiorniczek może być wypełniony przez wcześniejszego dawce i nie trzeba robić podmianki. To nie tylko łatwiejsze, ale i zajmuje mniej czasu . Wiadomo jak ciężko jest dojść po pijaku .