e tam, gola ręką, jeszcze gdy nie zagwiżdże sędzia, to każdy potrafiłby wbić - wy mi pokażcie takiego, który wbiłby go nerką, na futbol się nawrócę i oddam mu pokłon..

ale kalesony na bok, żarty też, bo zaiste, całe kino sorrentino ma coś z tego pamiętnego meczu maradony - jest połączeniem hochsztaplerki (pamiętny gol ręką) z przebłyskami prawdziwej wielkości (drugi pamiętny gol tego meczu, przypomnę, slalomem przez pół boiska, od którego, rzecz znamienna, sorrentino odwraca głowę swojego bohatera) - od nas tedy zależy, która z bramek bardziej do nas przemawiać będzie, od nas tedy zależeć będzie: oszust to czy geniusz?

według mnie sorrentino to oszust, ale genialny; nie dość, iż wbija gole ręką, to jeszcze w doliczonym czasie gry.. to kino post scriptum, w koszulce z numerem dziesiątym i nazwiskiem federico felliniego; zajmuje się udoskonalaniem cudzego stylu pod pretekstem stwarzania własnego; miast się od istniejącej estetyki odbić - niczym kusturica, który się odbijał, przepuszczał przez bałkańskie filtry to czym był za młodu przesiąkał - on się w niej mościć zaczyna i tarzać, rościć do niej prawa.

nic nowego nie powiem, bo nic nowego tu nie ma; sztandarowy przykład filmowej retromanii - na nieustającym jęku z zachwytu oraz poczuciu, że całe to wielkie piękno gdzieś już się wcześniej widziało.