Wpisany w tradycję kina bezpośredniego (cinema-direct) dokument o więziennym szpitalu Bridgewater dla psychicznie chorych przestępców. Wiseman uważnie, niemalże lekarskim, wycofanym okiem przedstawia nam przeróżne obrazy z tej względnie przyjemnej placówki. W myśl kina bezpośredniego nie doświadczymy tu ani komentarza, ani muzyki, ani żadnych innych ułatwień interpretacyjnych. W tej prowadzonej rzetelną obserwacją opowieści zaskoczyć może z pewnością antrakt. Może nie tak długi, jak w niektórych filmach Kubricka, ale jednak jest to zdecydowanie największa dekoracja formalna w filmie. A po rzeczonym antrakcie rozpoczyna się część spektaklu z cyklu: "Dla widzów o umiarkowanie mocnych nerwach".
Choć debiutancki obraz Wisemana niewątpliwie kipi obiektywizmem, sama idea montażu w kinie, umożliwiająca wykładanie i łączenie konkretnych scen, kadrów, ujęć w takim, a nie innym ładzie, już jakąś prywatną myśl autora przemyca. I tak na przykład przemieszanie obrazów karmienia nieusłuchanego pacjenta przez rurkę ze scenami preparowania i wysyłania ciała do kostnicy, idealnie ilustruje walkę z wiatrakami, matnię ludzi, którzy w tej instytucji się znaleźli. Dokument to bez wątpienia solidny, a reżyser... he is a wise man indeed.