Film jest "wiwisekcja" zycia w calej okazalosci, a nie "honoru i wstydu w japonskim spoleczenstwie" - film jest o tym, jak zycie potrafi byc przewrotne, a rzekome szczescie - zludne i nieprawdziwe. Ta "wiwisekcja" moze zarowno dotyczyc Japonii, jak i Polski i Bhutanu :) Ps. 1 - 2/3 filmu obiecalo, a tu nagle skislo - wiec nie dla Ciebie Tarantino i "Niebo i pieklo" tego samego szarlatana ;) Ps. 2 - "uwalniających bohaterów od jakiegokolwiek wpływu na swój los" - oni wlasnie zaczynaja - byc moze po raz pierwszy w zyciu - wplywac na los, o ktorym piszesz (a po polskiemu - zyc swoim zyciem i starac byc szczesliwymi :) Ps. 3 Godzille i nindze - mi sie nie okaRZaly zza horyzontu. Ps. 4 Z ostatnim zdaniem sie zgadzam - mial dobre checi, ale chyba kazdy rezysejro je ma :)))))) Ps. 5 Moge sie mylic w tym co napisalem, bo moglem tego filmidla nie odebrac "spojnie" i "calosciowo".

O

Życie potrafi być przewrotne wszędzie na świecie, ale jednak reakcja ludzi na tę przewrotność jest uwarunkowana kulturowo. Choćby przykład ze zwolnionym pracownikiem, któremu honor i groźba utraty twarzy nie pozwala przyznać się do tego przed własną rodziną i każe codziennie zakładać krawat i włóczyć się cały dzień bez celu po mieście. To jest bardzo mocno usadowione w japońskiej kulturze, słyszałeś o podobnych sytuacjach w Polsce? To samo z ekspresją emocji, która w Japonii jest bardzo tłumiona, żeby nie narażać na nieprzyjemne odczucia ludzi dookoła. Z tego samego powodu bardzo niegrzecznie jest w Japonii rozmawiać przez telefon w komunikacji miejskiej. Jak jest u nas to wystarczy wsiąść do dowolnego autobusu. Do czego to wszystko prowadzi? Do nagromadzenia tych często nieprzyjemnych uczuć, które eksplodują, jako często absurdalny acting out, dużo później niż działoby się to u nas. To wszystko jest pokazane, ale bardzo po japońsku. Sama narracja filmu zamienia się w finale w ten absurdalny acting out tak bardzo, że sam już oczekiwałem tylko Godzilli. Może dlatego było to dla mnie obce, że sam jestem Polakiem, nie Japończykiem i inaczej układam sobie w głowie radzenie ze stresem. Więc cały ten film pod koniec był dla mnie obcy kulturowo.

właśnie cieszy mnie, że poszło to w lekki surrealizm, bo uniknęło sztampy, do której pozornie dążyło (bo całość była skąpana przecież w lekkiej tragikomicznej grotesce), świetne rozwiązania fabularne

Mam identyczne odczucia, od 1h15m po prostu przecierałem oczy ze zdziwienia "co tu się.."