Pełne rozczarowanie. Nie spodziewałam się cudów (nie ma się co oszukiwać, Top Gun nie był pozbawiony wad, ale swój urok posiadał, przynajmniej na tyle, że od czasu do czasu lubię do niego wracać). Natomiast Top Gun 2 obejrzy się raz (z sentymentu do filmu, ale też z sentymentu do własnej przeszłości) i trudno byłoby się zmusić, by obejrzeć go ponownie.
Seans bardzo się dłużył, nie zainteresowała mnie żadna ze scen, żaden wątek (zresztą trudno tu mówić o jakichś wątkach, widać, że zabrakło scenarzyście pomysłu i wyobraźni). Nawiązania do pierwszej części - rozpaczliwe i w swej rozpaczliwości irytująco-nużące. Ma się wrażenie, że zostało się przez twórców zwyczajnie oszukanym.

Bohaterowie niemal niewidoczni na tle tytułowej postaci. Widz nie ma możliwości zainteresowania się nimi, bo jako jednostki oni nie istnieją, mają jedynie stanowić kopie bohaterów minionych, niestety, ale są to kopie nieudolne, a podobieństwo (o ile jest) jest jedynie czysto fizyczne. Co samo w sobie stanowi już tanie granie na sentymentach. Tak, jak gdyby widz marzył, by obejrzeć niemal to samo (sic!) tylko z małymi zmianami. Zresztą i nawet to się nie udało, bo temat młodego narybku liźnięty po łebkach, a można było go wykorzystać zdatniej. Potencjał był, ale ambicji scenarzyście i reżyserowi zabrakło.

Postać głównego bohatera odegrana bez polotu, z niezmienną mimiką od początku do końca filmu. Cruise w ogóle się nie rozwinął. Drewno pozostaje drewnem, gdy był młodszy, to miało nawet swój urok, co nie dograł, to przynajmniej dowyglądał...Jednakże po tylu latach można by spodziewać się od niego czegoś więcej.

Mocno odrealnione, żeby nie powiedzieć bajkowe sceny akcji, wydłużone do granic możliwości, a raczej niemożliwości (no ileż można oglądać napiętą przez chirurgów plastycznych i nadymającą się od ciśnienia twarz Cruise'a?), eksploatacja tematu niesubordynacji (ojoj, jaki ten Maverick niegrzeczny, tylko szkoda, że trzeba wierzyć w tę niegrzeczność na słowo, te sklecone na szybko sceny, które mają nas do tej niegrzeczności przekonać pominę litościwie milczeniem, bo już pierwsza scena powoduje, że ma się ochotę wyjść z kina), mglista, bezsensowna misja i walka z bezimiennym wrogiem. Koniec akcji. Kule oczywiście bohaterów się nie imają. We are American. Flagi tu i tam. Jeden pogrzeb. Bez wesela. I z małą załamką głównego bohatera. Tak bez przekonania. Dla porządku w scenariuszu Top Gun One, na którym to nadpisano Top Gun Two.

Cóż jeszcze? Mdły wątek romansowy (kilkakrotne ujęcia chudego tyłka bohaterki, która w filmie jest, bo jest, sama pewnie nie wie po co, wciśnięta przez reżysera zamiast poprzedniej aktorki). Swoją drogą, to ciekawe, że chory, źle wyglądający Kilmer ma budzić współczucie u oglądających, a rzekomo źle wyglądającą (wiek, tusza) Kelly McGillis całkowicie pominięto i nie znaleziono dla niej choćby epizodu w tym "przebogatym" scenariuszu- miszmaszu. Ot ciąg dalszy amerykańskiej hipokryzji, lukrowania i zaklinania rzeczywistości. Szczerze mówiąc, ten doczepiony wątek Penny i Mavericka można było sobie darować, bo i tak jest tylko doczepką, choć sama nie wiem, wszystkie te wątki to doczepki, sklejki, zszywki, rozłażące się w momencie oglądania.

Dialogi drewniane, ale to dębowe drewno, mocne, solidne. Można zatyczki do uszu użyć i straty nie będzie.

Ogólnie: płycizna i nuda podniesiona do potęgi entej.