upudrowane na wczesnego Becketta. Czuję wielki dyskomfort podchodząc do kolejnych polskich filmów (filmów?), nie czytam wcześniej opinii ani recenzji, nie czuje uprzedzeń, ba - kibicuję twórcom, czekając na normalny film. I - niestety - kolejny raz natykam się na dziwny twór filmopodobny, na którego powstanie nie dałbym złamanego grosza. Po awangardowej amatorszczyźnie Królikiewicza, po jałowym postmodernizmie Kryszałowicza trafiam oto na turpistyczny teatr Kowalewskiego, w którym autor ożywia Becketta, robiąc jednak z niego zombie. O ile Becket poruszał w opowiadaniach i dramatach kwestie egzystencjalne, problemy etyczne i poznawcze, to Kowalewski porusza jedynie polską brzydotę, nie dając nic w zamian - ani przemyśleń egzystencjalnych, ani socjologicznych, ani psychologicznych. Robi łatwiznę pod płaszczykiem teatru absurdu. Mam już po dziurki w nosie takich filmów, najwyższy czas nazywać po imieniu tych pseudoartystycznych twórców, którzy tworzą "kino moralnej zgnilizny."PS. Nie jestem przeciwny robieniu takich filmów przez tzw. kino niezależne, ale nurtem głównym nie powinny płynąć gówna.