Film, który otworzył drzwi do kariery mało znanym wówczas Martinowi Scorsese i Robertowi De Niro niestety, ale niemiłosiernie się zestarzał. Opowieść o doliniarzach mafijnych z Małej Italii kuleje na poziomie narracji i scenariusza. Bardziej przypomina filmowy esej z pewnymi nitkami fabularnymi, które łączą wszystko w całość. Bohaterowie odwiedzają kolejne speluny, kłócą się, albo snują się bez celu. Wszystko to bardzo epizodyczne, chaotyczne, a z czasem nużące. Osoby, które szukają zamaszystej opowieści w stylu późniejszych „Chłopców z ferajny” czy „Kasyna” mogą się srogo zawieść.

Nie można jednak odmówić Ulicom klimatu szarości oraz szczerości w przedstawieniu świata, widać że Scorsese czuje puls ulicy oraz jej bolączki, tym bardziej że film jest naprawdę dobrze zagrany.
Ponadto „Ulice nędzy” posiadają swoisty urok starego kina tzn. kiedy oglądasz film wówczas początkującego reżysera, obecnie człowieka instytucję, giganta kina, a na ekranie przewijają się początkujący De Niro i Keitel, to ciężko czasem się nie uśmiechnąć z sympatii do filmu, mimo że nie do końca Ci się on podoba.

Trzeci obraz w karierze Scorsese, to nie jest zły film, tylko czas obszedł się z nim dość brutalnie, ale dla fanów reżysera oraz tych którzy chcą sprawdzić jak zaczynał Marty, to pozycja obowiązkowa.