Dla mnie ten film był przygnębiający jak lodowa pustynia - minus 30, noc, ciemno, księżyc nie chce na to patrzeć, szaleje zamieć i żadnej nadziei na słońce, ciepło czy życie. Chociaż pod koniec mamy promyk nadziei ale to tak jakby na chwilę ustał wiatr i wydaje się że już będzie spokojnie. A co znaczy chwila spokoju wobec całego życia nieszczęśliwego. Jednak te negatywne odczucia nie oznaczają iż jest to film zły. Wprost przeciwnie, film jest szczery, prosty i konkretny a główny bohater tak bardzo ludzki iż musi w jakiś sposób poruszyć każdego. Poza tym tzw. "zwykłe" życie pokazano w konkretny i nieprzejaskrawiony sposób co intryguje i zachęca do dokończenia seansu. Widać fascynację reżysera światem muzyki (w końcu to James Mangold który nakręci później "Walk the Line") - dużo tutaj dobrych piosenek ilustrujących wolno płynącą akcję a na ekranie pojawiają się dość często Debbie Harry i Evan Dando (kto wie o kogo chodzi to powinien się zainteresować filmem) znakomicie wyreżyserowani i świetnie dopasowani do swoich ról. Nawet Liv Tyler nieźle wypada, wykorzystując te odrobinkę talentu którą posiada. Wychodzi więc na to iż warto obejrzeć ten film. A na pewno warto spróbować bo może aż tak nie przygnębi a oczaruje tą swoją specyficzną wizją życia.