Cóż - odszedłem od odbiornika telewizyjnego troszkę po połowie filmu i postanowiłem trochę rozbudować powyższą wypowiedź, pomimo, że nie zgadzam się z jego główną myślą (rocznik naprawdę niewiele ma do rzeczy).

Zacznijmy od powodów, dla którego zdecydowałem się obejrzeć ten film. Jest on oczywisty - przyciągnęła mnie do tego osoba samego Eastwooda, którego zawsze ceniłem za jego filmową działalność. Jego gra aktorska nie rozczarowała mnie; jak zwykle okazał się dobry, a nawet bardzo dobry w swojej roli, choć nie wytrwałem do końca "Władzy absolutnej". Przy włamaniu miejscami bardziej przypominał mi staruszka, który nie bardzo wiedział, gdzie jest, a nie włamywacza-profesjonalistę, który okradał całkiem dobrze strzeżony dom. Chwile te jednak były nikłe i mogą być tylko moją opinią - nie zaważyły zatem o mojej ocenie.
Podsumowując - Eastwood wyszedł tutaj całkiem nieźle. Co do gry aktorskiej pozostałych, również nie mam większych zastrzeżeń, jednakowoż Judy Davis miejscami mnie irytowała.

Nie mam też nic do zarzucenia scenografii; oczywiście nie było fajerwerków, ale sama okradana rezydencja, obrazy (zarówno profesjonalne, jak i szkice) i kostiumy (choć tu nie było zbyt wielkiego pola do popisu) są bez zarzutu. Efektywnie i efektownie.

Dalej było już tylko gorzej... Scenariusz przewidywał sceny, które ani trochę nie okazały się potrzebne i tylko przeszkadzały, a jest to dopiero wierzchołek góry lodowej.
Cała "gra wstępna", którą nasz włamywacz miał niewątpliwy zaszczyt obserwować, była zdecydowanie zbyt długa, spartaczona przez aktorów (niestety), strasznie chaotyczna i ogólnie "do dupy". Późniejsza walka, zamiast być krótka i dynamiczna, okazała się przydługa i przynudnawa, a co więcej, zawierała również kilka niedociągnięć (vide infra - krew denatki).
Muzyka także nie potęgowała napięcia, choć powinna. Przyzwyczaiłem się do tego, że jeśli wszystko inne nawaliło, to chociażby ona (muzyka) bywa solidna i warta pochwalenia. Musiałem zatem przeżyć gorzkie rozczarowanie.
Prócz wyżej wymienionych, znalazłem także różne niedociągnięcia. Po pierwsze - było zbyt mało krwi. Kobieta została postrzelona od tyłu, a rana znajdowała się również z przodu; mam prawo zatem sądzić, że kula przeszyła jej ciało na wylot. Na dywanie zaś jedyne, co mogliśmy ujrzeć, to kilka kropel posoki, z czego część pochodziła z ręki prezydenta i nosa w/w denatki. Po drugie - cała akcja ścigania Eastwooda była, najogólniej mówiąc, bardzo marna. Zamiast strzelić do niego z okna, czy też zjechać po linie, dokładali sobie drogi, biegając przez schody. Były one dość rozległe, a odległość, jaka ich dzieliła podczas pościgu, śmiesznie niewielka, nawet biorąc pod uwagę wiek głównego bohatera. Nie strzelili do niego, choć niejednokrotnie mieli okazję, tylko biegali mając w ręku pistolet, z niewiadomych względów. Po trzecie i ostatnie (gdyż nie mam ochoty już dłużej wymieniać) - Whitney zostawił otwarte na oścież drzwi swojego mieszkania, by później otworzyć sejf i wsadzić do niego swe nocne łupy. Tak by postąpił prawdziwy zawodowiec - wątpię.

Do powyższych aspektów dochodzą moje prywatne odczucia, a są one takie, że wynudziłem się przednio. Wolałem przełączyć na "władców much" (jakkolwiek się to pisze w oryginale), co jest nie lada wyczynem w przynudzaniu, gratuluję. Zaznaczę również, że obejrzałem film połowicznie; nie znam dalszego rozwoju akcji i zakończenia. 4/10 to maks, jaki mogę postawić.

Pozdro.

Gratuluję oceniania filmu na podstawie obejrzenia do połowy. Możesz śmiało pisać więcej profesjonalnych recenzji...

Wg mnie jak na 97 rok był dobry.
Również gratuluję oceniania filmu po połowie.
Nie można się potem dziwić dlaczego filmy mają takie oceny a nie inne, skoro ludzie oceniają je po kilku minutach :/.