(...) Beznadziejne położenie nastoletnich bohaterów podkreślają ostre, niemal tubylcze riffy. Gwałtowny, uderzający soundtrack w wydaniu Jill Wisoff idzie w parze z surowym naturalizmem, z oszczędnym i prostym stylem operatorskim. Ascetyzm stylistyczny dobrze wpływa na dramaturgię filmu, choć warto pamiętać, że wyraźnie akcentowany jest przez Solondza komizm niektórych sytuacji. Chwilami całość przypomina „Ghost World” Daniela Clowesa, kiedy indziej widzimy, jak Dawn próbuje rzucić zaklęcie miłosne na Steve’a. Interesująca jest rozbieżność tematów, jakim uwagę poświęcił reżyser. „Witaj w domku dla lalek” traktuje o ciemnych stronach ludzkiej natury, o potrzebie akceptacji, ale też o ignorancji − i dziecięcej, i tej, na jaką pozwalają sobie dorośli. To film o budowaniu poczucia własnej wartości − na cierpieniu innych. Opowieść Solondza jest zarówno zabawna, jak i przerażająca do szpiku kości.

To tylko fragment dłuższego tekstu. Pełną recenzję znajdziecie na:
a) Filmawka
b) We'll Always Have the Movies (na Wordpressie)