Solondz znów jako tło wybrał idealnie wystrzyżone trawniki, kolorowe domki i pełne uśmiechniętych dzieciaków podwórka. Podkreśla w ten sposób jak bardzo "amerykański sen" jaki oglądamy w telewizji różni się od rzeczywistości. Jestem pewien, że podczas kręcenia chciał opowiedzieć głównie o własnych rodakach, lecz nieświadomie stworzył obraz uniwersalny. Bo czy los niechcianego dziecka w naszych gimnazjach nie wygląda podobnie?
Postaci są zbudowane znakomicie. Każdy jest ponad każdym. Skrzywdzeni, krzywdzą innych, a złe postępowanie zawsze potrafią jakoś wytłumaczyć. Nie da się tu lubić dosłownie nikogo. W pewnym sensie to również poszukiwacze szczęścia, jak bohaterowie "Happiness". Niestety głusi na potrzeby innych, przez co nie potrafią się wymieniać miłością. To nie tyle portret naszych czasów, co ogólny zarys życia w toksycznym środowisku od najmłodszych lat.
Solondz nie operuje jeszcze ironią i absurdem jak w dwóch następnych filmach. Wcale nie uważam tego za wadę, bo "Witaj w domku dla lalek" jest w ten sposób bliższy widzowi. Przy tym nadal to bardzo przemyślana produkcja. Słodkie melodyjki co chwilę przerywają gitarowe riffy, a kolorowe przedmieścia świetnie kontrastują z brudnym Nowym Jorkiem. Savoir-vivre typowy dla podmiejskich środowisk jest tu wciąż deptany przez reżysera z uśmiechem na ustach. Forma uzupełnia treść i ogląda się to bardzo przyjemnie.
Nie tylko dla fanów reżysera.