Wg mnie Andrew był jednak od początku pacjentem. Przemawiają za tym dwa argumenty, których nie zauważyłem w innych wątkach.

Po pierwsze, gdy w końcowej scenie Andrew zaczął udawać że chce uciec z wyspy, Chuck zaczął z nim rozmawiać tak jak w zły dzień rozmawia się z natrętnym dzieckiem - mało angażując się w rozmowę. Niby snują plan ucieczki, a on w ogóle nie był zaangażowany emocjonalnie. Był wyraźnie rozczarowany tym, że terapia nie przyniosła skutków.

Po drugie Dr Cawley mówił o tym, że w leczeniu zdecydowano się dać Andrew wolną rękę (stąd czas na prowadzenie śledztwa). Bawiono się z nim w to śledztwo. Pozwolono mu zorganizować przesłuchanie innych pacjentów. Zwróćcie uwagę na ich reakcje w momencie gdy pyta ich czy znają Laeddisa.
Ponadto gdy przesłuchiwał panią Kearns i pytał ją o doktora Sheehana, jaki jest i czy ją nagabywał. Pamiętacie jej zakłopotanie? Przecież doktor pod postacią Chucka siedział obok Andrew, a ona miała o nim opowiadać! Niezręczna sytuacja Kearns, poczciwy uśmiech Shennaha gdy opisywała go jako dobrego lekarza. Te przeskoki kamery na nią i na niego, mówiące "grajmy to przedstawienie". Cała ta scena jest kapitalna!

Po pierwszym obejrzeniu filmu miałem wątpliwości, po drugim zdecydowanie uważam że Andrew był chory.

Jest to ciekawe ujęcie tematu, jesteśmy przyzwyczajeni do filmów, w których ktoś stara się wrobić głównego bohatera. Tymczasem w Shutter Island otrzymujemy relację z drugiej strony, relację człowieka, który krok po kroku odkrywa, że to jednak nie spisek, że to jednak z nim jest coś nie tak.

Ode mnie 9/10, naprawdę dawno nie widziałem tak dobrego filmu.