(...) Mieszanie tropów znanych z ejtisowych horrorów oraz problematyki typowej dla kina coming-of-age przynosi średni rezultat. Z jednej strony powstał łatwy w odbiorze film o niesprawiedliwościach losu, odpowiedzialności oraz sile odwetu, z drugiej zaś – nieprzekonujące kino grozy. „Złe miejsce” teoretycznie włada pewnym gniewnym, punkowym urokiem (podkreśla to choćby zapadająca w pamięć ścieżka dźwiękowa), ale finalnie i tak brakuje mu ikry, polotu, przekorności. Najlepsze, co ma w ofercie reżyser Frank Sabatella, to upodobanie do vintage’u. Film jest fajnie niedzisiejszy, a w pokoju Stana znajdziemy kasety magnetofonowe i wielkie pudło, dla niepozoru zwane telewizorem. Swoją wiedzę na temat wampirów pozyskuje zresztą bohater ze starego, zdubbingowanego filmu Rogera Cormana, „The Terror”. Co ciekawe, w rzeczywistości nie był on wcale horrorem o krwiopijcach.

Pełna recenzja: #HisNameIsDeath