Wzorowy dramat policyjny. Nie dlatego że bezbłędny. Po prostu oglądając go miałem przed oczyma setki filmów jakie później czerpały z dzieła Kurosawy. To taka "Zabójcza broń" lat 40. Relacja między dwoma śledczymi jest ukazana w niezwykły sposób. To duet który współgra dzięki zupełnie przeciwnym cechom. Jeden jest mistrzem, drugi uczniem, obaj mają różne poglądy, ale owocuje to przyjaźnią i wzajemnym szacunkiem. Duża w tym zasługa rewelacyjnego Shimury i tym razem jedynie bardzo dobrego Mifune.
Pierwsza połowa filmu jest zaledwie niezła. Zachwyca świetnym wykorzystaniem założeń kina noir, oraz muzyką, ale na początku możemy obserwować jedynie śledztwo które prowadzi od punktu "a", do "b", potem "c"... i tak dalej. Później, gdy już tożsamość mordercy jest jasna robi się znacznie ciekawiej. Wątki społeczne i obyczajowe przeplatają się z kryminalnymi tworząc spójną całość. Warto zwrócić uwagę na tło pogodowe, towarzyszące wydarzeniom, bo ono nadaje "Zbłąkanemu psu" klimatu. Finał stanowi idealne dopełnienie całości.
Zdecydowanie udany romans Kurosawy z noir.