Diana Wynyard 

Brytyjska aktorka filmowa i sceniczna. Urodziła się jako Dorothy Isobel Cox 16 stycznia 1906 roku w stolicy Wielkiej Brytanii, Londynie. W teatrze cieszyła się dużym szacunkiem krytyki i publiczności. Znana jest m.in. z roli dręczonej żony w brytyjskiej wersji "Gasnącego płomienia" z 1940 roku. Film ten doczekał się hollywoodzkiej wersji w reżyserii George'a Cukora, a grająca tę samą rolę Ingrid Bergman otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej.

Po sukcesie na deskach teatrów w Liverpoolu i Londynie, Dianą zainteresował się Broadway. Aktorka otrzymała rolę w inscenizacji "Rasputin and the Empress" z rodzeństwem Barrymore w rolach głównych (Ethel, John i Lionel niebawem powtórzyli swoje role w ekranizacji tej sztuki). Diana zaś została zauważona przez studio Foxa i obsadzono ją w "Kawalkadzie". Rola Jane Marryot zapewniła jej jedyną nominację do Oscara, czyniąc z Diany Wynyard pierwszą brytyjską aktorkę, która doczekała się tego honoru.

Choć nominacja do Oscara wiąże się z wielkimi nadziejami, kariera Diany nie potoczyła się tak, jakby ona tego sobie życzyła. Po roli w "Spotkaniu w Wiedniu" u boku Johna Barrymore'a pozostała właściwie zapomniana i wróciła na wyspy. Tam skupiła się na pracy scenicznej. Zagrała m.in. Charlotte Brontë w "Wild Decembers" Clemence'a Dane'a, potem zaś Gildę w brytyjskiej odsłonie sztuki Noela Cowarda "Design For Living".

Na ekrany Diana wróciła dopiero w 1940 roku wyżej wspomnianą rolą Belli w "Gasnącym płomieniu". Od tego czasu pojawiała się w filmie nader rzadko, lecz już bardziej regularnie. Partnerowała m.in. Johnowi Gielgudowi w "Premierze" czy Michaelowi Redgrave w "Kipps" w reżyserii Carola Reeda. W 1947 roku zagrała rolę główną w "Mężu idealnym" w reżyserii Alexandra Kordy. Po skończeniu 40 lat aktorka wcielała się raczej w role drugoplanowe, zazwyczaj matek (m.in. Jamesa Masona w "Wyspie w słońcu"). W 1957 roku zagrała cesarzową Elżbietę w teatralnej wersji "Mayerling" z Audrey Hepburn w roli głównej.

Teatr pozostał dla niej łaskawy. Między 1948 a 1952 rokiem Diana święciła triumfy na West Endzie, Stratford, a nawet w Australii, w rolach głównie szekspirowskich. W tym czasie zagrała m.in. w "Poskromieniu złośnicy", "Wiele hałasu o nic", czy "Makbecie". Grając w tym ostatnim pewnego wieczoru podczas sceny, kiedy Lady Makbet lunatykuje, Diana spadła ze schodów z wysokości 15 stóp (ponad 4,5 metra) i, ku zdziwieniu i podziwie widowni i reszty aktorów, wstała, kontynuując swoją rolę. Udało jej się też zabłysnąć w bardziej współczesnym repertuarze, m.in. autorstwa Tennessee Williamsa.

Wynyard była dwukrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był wybitny brytyjski reżyser Carol Reed. Ponownie za mąż wyszła za węgierskiego doktora, Tibora Csato.

Diana Wynyard zmarła na chorobę nerek w czasie przesłuchań do sztuki "The Master Builder" w 1964 roku, w której mieli partnerować jej Michael Redgrave i Maggie Smith. Po śmierci aktorki zastąpiła ją Celia Johnson. Ostatni raz na wizji pojawiła się w telewizyjnej wersji "The Man In The Panama Hat".