Kihachi Okamoto 

Gdy miał 19 lat, jego naukę na Uniwersytecie Meiji przerwało powołanie do Cesarskiej Armii Lądowej. Od roku 1943 walczył na wyspach południowego Pacyfiku, najtrudniejszym odcinku frontu. Przeżył wojnę jako jeden z nielicznych spośród kolegów z rocznika. Wśród znajomych nazywany był "człowiekiem generacji, która w większości zginęła".

Z kinem związał się po kapitulacji Japonii. W 1947 roku wstąpił do studia Toho, gdzie uczył się zawodu reżysera od takich filmowców jak Ishiro Honda i Mikio Naruse. Był też m.in. asystentem Senkichi Taniguchiego przy realizacji filmu przygodowego "Ślady na śniegu". Zadebiutował w 1958 roku melodramatem "Kekkon no Subete". W latach 60. był czołowym twórcą kina akcji, kręcąc w wielu konwencjach, zarówno chanbary (film z walkami na miecze), jak i yakuza eiga (historie ze świata mafii). Stworzył trzyczęściową serię kasowego przeboju "Ankokugai" z Toshiro Mifune ("Herszt", "Konfrontacja w podziemiu", "Ankokugai no dankon"). Mifune często występował w produkcjach Okamoto, stając się jego ulubionym aktorem.

Będąc wielkim fanem twórczości Johna Forda, Japończyk zaczął wzorować swoje samurajskie opowieści na konwencjach westernu. Zamiłowanie to widać już w jednym z pierwszych obrazów twórcy, "Placówce straceńców", w którym przeniósł historię o kowbojach i Indianach na grunt frontu w Mandżurii, łącząc film przygodowy z wojennym. W późniejszym etapie twórczości zajął się kinem wojennym o pacyfistycznej wymowie, utrzymanych w formie groteski "Aa Bakudan" ("O! Bomba!"), "Nikudan" ("Człowiek pocisk") oraz standardowych obrazów kina batalistycznego - "Bitwa o Okinawę". W 1970 roku był brany pod uwagę przy realizacji epizodów japońskich w przedsięwzięciu "Tora! Tora! Tora!".

Do jego najsłynniejszych dokonań należą "Miecz zagłady", "Samuraj morderca" i "Czerwony Lew". Na starość bardzo podupadł na zdrowiu, doznał wylewu, miał problemy z oddychaniem. Mimo choroby, napisał scenariusz, którego nie zdążył już zrealizować. Zmarł dwa dni po swoich 81 urodzinach, przegrywając walkę z nowotworem przełyku. Okamoto jest największym w historii twórcą chanbary. Mimo iż szczyt jego twórczości przypadał na czasy Nowej Fali, kręcił filmy unikające współczesnej tematyki. Dramaty samurajskie reżysera słynęły z krytyki kodeksu bushido i modelu życia za czasów dynastii Tokugawa. Jego produkcje przeważnie okazywały się komercyjnymi przebojami.

Mimo rozrywkowego charakteru, obrazy Okamoto emanują przygnębiającym nastrojem. Razem z innymi twórcami jidai-geki (filmy historyczne) lat 60., bezlitośnie odzierał starą konwencję z heroizmu i honoru ideałów, zastępując te wartości śmiercią i ubóstwem. Reżyser zapoczątkował wykorzystywanie bardzo rytmicznej i energicznej muzyki filmowej nadającej podwyższone tempo sekwencjom szermierczych pojedynków. Starannie łączył filmowaną scenerię z efektami dźwiękowymi, muzyką, pracą kamery i choreografią, osiągając rezultat niespotykanie zrytmizowany, oryginalny pod względem wizualnym.

Drugą stroną jego artystycznego dorobku były dzieła o tematyce wojny na Pacyfiku. Doświadczony piekłem walk, Okamoto podchodził do problematyki z ironicznym dystansem, innym razem z zamiarem jak najbardziej wiarygodnego odtworzenia mechanizmów działania armii i ówczesnej żołnierskiej mentalności. Jako wszechstronnie uzdolniony filmowiec, często mieszał różne konwencje i gatunki z niespotykaną lekkością, odkrywając nieznane dotąd pole kinowych doznań. Był jednym z ostatnich przedstawicieli japońskiej "generacji pól bitewnych".