Recenzja filmu

Nine - Dziewięć (2009)

Na początku trzeba niestety stwierdzić, że  "Nine- Dziewięć" nieco rozczarowuje. Wynika to jednak nie z braku umiejętności reżysera, a z nadmiernych ambicji i dlatego nie można filmu stawiać w jednym rzędzie z typowymi niewypałami. Byłoby to wielce niesprawiedliwe. W końcu lepiej jest polec, starając się stworzyć arcydzieło, niż zadowolić się byle miernotą. A Rob Marshall ambicje miał naprawdę wielkie.

"Nine - Dziewięć" inspirowane jest filmem Federico Felliniego "Osiem i pół" i Marshall na tym oparł całą konstrukcję musicalu. Nie poprzestał tylko na fabularnych podobieństwach. Postanowił przywołać ducha minionej epoki i zastosować chwyty podpatrzone u włoskiego mistrza. Stąd w "Dziewięć" roi się od cytatów z Felliniego, w dodatku mamy w nim do czynienia z typowym dla tamtego okresu sposobem filmowania (kadrowanie, ziarnistość obrazu), co w musicalu może zaskakiwać. I w tym właśnie tkwi problem. Być może jestem niesprawiedliwy w ocenie percepcji szerokiej widowni kinowej, ale wątpię, by większość była w stanie wychwycić cytaty i wskazać, skąd pochodzą. Dla filmoznawców jednak "Dziewięć" będzie prawdziwą kopalnią wiedzy.

Na szczęście jest w musicalu wiele rzeczy, które doceni nawet niedzielna publiczność, niezorientowana w tajnikach historii X Muzy. Główną wartością "Nine - Dziewięć" są gwiazdy. Dawno już na ekranie nie mieliśmy tylu zdobywców i nominowanych do Oscarów. Większość z nich pokazuje klasę, jakiej należy się po nich spodziewać. Ja chciałbym szczególnie pochwalić Marion Cotillard w roli zdradzanej żony oraz Daniela Day-Lewisa w roli reżysera. Gdyby na ekranie byli tylko oni, ten film i tak byłby warty obejrzenia. Opowiadają oni wzruszającą historię o egocentrycznym reżyserze, który ślepy jest na los swojej żony, choć na swój sposób ją kocha i jest od niej zależny, oraz byłej aktorki, która być może bardziej kocha talent reżysera niż kryjącego się za nim człowieka. I Cotillard, i Day-Lewis wyglądają razem na ekranie cudownie,  w dodatku budują napięcie o niezwykłej intensywności emocjonalnej.

Ponieważ "Nine - Dziewięć" to musical, nie sposób nie wspomnieć chociażby słowem o muzyce i piosenkach. Nie są to może utwory z najwyższej półki, ale też daleko im do kociokwiku, jaki musieliśmy ścierpieć chociażby dwa lata temu, kiedy do kin trafił "Sweeney Todd". U Roba Marshalla na szczęście wszystkie gwiazdy potrafią śpiewać. Niektóre nawet lepiej, niż się tego spodziewałem (Judi Dench i jej "Folies Bergères"). Zdecydowanie najlepszym śpiewno-tanecznym numerem jest "Be Italian" zaśpiewany przez Fergie. Piosenka pozostaje na długo w pamięci i dla wielu może stać się znakiem rozpoznawczym całego filmu.

"Nine - Dziewięć" nie jest musicalem tej samej klasy co "Chicago", ale chociażby ze względu na twórczą odwagę oraz solidny występ gwiazd warto wybrać się nań do kina.