Reżyserowanie filmu na podstawie własnej powieści to zadanie podwyższonego ryzyka. Przed kilkoma laty przekonał się o tym choćby Michel Houellebecq, którego "Możliwość wyspy" została zmiażdżona przez krytyków filmowych z całego świata. Donato Carrisi w "Dziewczynie we mgle" nie ma jednak ambicji na miarę autora uznawanego za jednego z najbardziej przenikliwych intelektualistów naszych czasów. Włoski pisarz w swym reżyserskim debiucie stara się – tylko albo aż – o dostarczenie nam niegłupiej rozrywki. Trzeba przyznać, że z tak zakrojonego zadania Carrisi wywiązuje się niemal bez zarzutu.
"Dziewczyna…" zaczyna się klimatycznie, lecz niespecjalnie oryginalnie. Akcja filmu toczy się w fikcyjnym miasteczku Avechot, które leży we włoskich Alpach, ale równie dobrze mogłoby znajdować się gdzieś pomiędzy Fargo a Twin Peaks. Miejscowość była niegdyś popularnym kurortem, lecz od tego czasu turyści porozjeżdżali się gdzie indziej, a tubylcy uciekli od rozczarowującej rzeczywistości w postępującą fiksację religijną. Wystarczy rzut oka na rozmodlonych bohaterów z wielkimi krzyżami na szyjach, filmowanych niczym członkowie sekty z "Dziecka Rosemary", by zorientować się, że społeczność ta skrywa mroczne tajemnice. I rzeczywiście – pewnego dnia znika bez śladu 16-letnia Anna Lou – wzorowa i pobożna uczennica. Wydarzenie to wywołuje popłoch w całej okolicy.
Gdy spodziewamy się, że "Dziewczyna…" na dobre ugrzęźnie w schematach opowieści o złu czającym się za fasadą prowincjonalnego spokoju, Carrisi serwuje nam pierwszą z wielu niespodzianek. Bardziej niż samo rozwiązanie zagadki reżysera wydaje się interesować wyznaczona do tego celu osoba. Inspektor Vogel, w brawurowej interpretacji Toniego Servillo, ma w sobie coś z najsłynniejszego bohatera wykreowanego przez włoskiego gwiazdora – Jepa Gambardelli z "Wielkiego piękna". Choć aktor zamienił tym razem jaskrawe marynarki na elegancki czarny płaszcz, zachował zaprezentowany już w filmie Paola Sorrentino magnetyzm spojrzenia i rozsadzającą ekran charyzmę. Vogel, podobnie jak Jep, wydaje się przekonany, że "wszystko jest sztuczką", a najważniejszą cechę charakteru stanowi umiejętność zwrócenia na siebie uwagi.
Ekscentryczne zachowanie Vogela wzbudza niemałe kontrowersje. Dzieje się tak choćby w scenie, gdy inspektor staje na centralnym placu miasteczka i zaczyna rytmicznie klaskać, przyciągając uwagę całej okolicy. Jak wyjaśnia później, zrobił to, by udowodnić, że w takim miejscu jak Avechot żadne wydarzenie nie może przejść niezauważone, a ktokolwiek porwał Annę Lou musi być w zmowie z mieszkańcami. Vogel jest zatem geniuszem, którego niekonwencjonalne metody mogą okazać się jedynym ratunkiem dla coraz bardziej komplikującego się śledztwa? A może to narcyz skupiony jedynie na uzyskaniu rozgłosu? Wątpliwości te przybierają na sile zwłaszcza, gdy Vogel chętnie zaczyna korzystać z pomocy szturmujących Avechot dziennikarzy.
Ukazanie ryzykownej gry pomiędzy inspektorem a przedstawicielami mediów stanowi istotny wątek mający wznieść "Dziewczynę…" ponad poziom konwencjonalnego kryminału. Carrisi wykorzystuje go do napiętnowania ludzkiej pogoni za sensacją i nadawania przestępstwom rangi newsowych spektakli. Nawet jeśli włoski film nie wydaje się pod tym względem specjalnie odkrywczy, nie sposób zaprzeczyć, że ukazany w nim mechanizm co jakiś czas potwierdza swoją upiorną aktualność (wystarczy wyjrzeć na własne podwórko i przyjrzeć się wrzawie wokół "sprawy Tomasza Komendy").
Niestety, pod koniec filmu Carrisi wpada we własne sidła i sprawia wrażenie, jakby chciał na siłę uatrakcyjnić snutą przez siebie opowieść. Im bliżej le grande finale, kolejne zwroty akcji – do tej pory znakomicie kontrolowane przez reżysera – wydają się coraz bardziej efekciarskie i wydumane. Towarzyszący ostatecznemu rozwiązaniu zagadki niedosyt intelektualny w pełni rekompensują jednak gwarantowane przez "Dziewczynę…" emocje. Trudno bowiem o lepszy komplement dla filmu sytuującego się na pograniczu kryminału i thrillera niż ciarki, które przechodzą nam po plecach w kilku kulminacyjnych momentach seansu.
"Dziewczyna…" zaczyna się klimatycznie, lecz niespecjalnie oryginalnie. Akcja filmu toczy się w fikcyjnym miasteczku Avechot, które leży we włoskich Alpach, ale równie dobrze mogłoby znajdować się gdzieś pomiędzy Fargo a Twin Peaks. Miejscowość była niegdyś popularnym kurortem, lecz od tego czasu turyści porozjeżdżali się gdzie indziej, a tubylcy uciekli od rozczarowującej rzeczywistości w postępującą fiksację religijną. Wystarczy rzut oka na rozmodlonych bohaterów z wielkimi krzyżami na szyjach, filmowanych niczym członkowie sekty z "Dziecka Rosemary", by zorientować się, że społeczność ta skrywa mroczne tajemnice. I rzeczywiście – pewnego dnia znika bez śladu 16-letnia Anna Lou – wzorowa i pobożna uczennica. Wydarzenie to wywołuje popłoch w całej okolicy.
Gdy spodziewamy się, że "Dziewczyna…" na dobre ugrzęźnie w schematach opowieści o złu czającym się za fasadą prowincjonalnego spokoju, Carrisi serwuje nam pierwszą z wielu niespodzianek. Bardziej niż samo rozwiązanie zagadki reżysera wydaje się interesować wyznaczona do tego celu osoba. Inspektor Vogel, w brawurowej interpretacji Toniego Servillo, ma w sobie coś z najsłynniejszego bohatera wykreowanego przez włoskiego gwiazdora – Jepa Gambardelli z "Wielkiego piękna". Choć aktor zamienił tym razem jaskrawe marynarki na elegancki czarny płaszcz, zachował zaprezentowany już w filmie Paola Sorrentino magnetyzm spojrzenia i rozsadzającą ekran charyzmę. Vogel, podobnie jak Jep, wydaje się przekonany, że "wszystko jest sztuczką", a najważniejszą cechę charakteru stanowi umiejętność zwrócenia na siebie uwagi.
Ekscentryczne zachowanie Vogela wzbudza niemałe kontrowersje. Dzieje się tak choćby w scenie, gdy inspektor staje na centralnym placu miasteczka i zaczyna rytmicznie klaskać, przyciągając uwagę całej okolicy. Jak wyjaśnia później, zrobił to, by udowodnić, że w takim miejscu jak Avechot żadne wydarzenie nie może przejść niezauważone, a ktokolwiek porwał Annę Lou musi być w zmowie z mieszkańcami. Vogel jest zatem geniuszem, którego niekonwencjonalne metody mogą okazać się jedynym ratunkiem dla coraz bardziej komplikującego się śledztwa? A może to narcyz skupiony jedynie na uzyskaniu rozgłosu? Wątpliwości te przybierają na sile zwłaszcza, gdy Vogel chętnie zaczyna korzystać z pomocy szturmujących Avechot dziennikarzy.
Ukazanie ryzykownej gry pomiędzy inspektorem a przedstawicielami mediów stanowi istotny wątek mający wznieść "Dziewczynę…" ponad poziom konwencjonalnego kryminału. Carrisi wykorzystuje go do napiętnowania ludzkiej pogoni za sensacją i nadawania przestępstwom rangi newsowych spektakli. Nawet jeśli włoski film nie wydaje się pod tym względem specjalnie odkrywczy, nie sposób zaprzeczyć, że ukazany w nim mechanizm co jakiś czas potwierdza swoją upiorną aktualność (wystarczy wyjrzeć na własne podwórko i przyjrzeć się wrzawie wokół "sprawy Tomasza Komendy").
Niestety, pod koniec filmu Carrisi wpada we własne sidła i sprawia wrażenie, jakby chciał na siłę uatrakcyjnić snutą przez siebie opowieść. Im bliżej le grande finale, kolejne zwroty akcji – do tej pory znakomicie kontrolowane przez reżysera – wydają się coraz bardziej efekciarskie i wydumane. Towarzyszący ostatecznemu rozwiązaniu zagadki niedosyt intelektualny w pełni rekompensują jednak gwarantowane przez "Dziewczynę…" emocje. Trudno bowiem o lepszy komplement dla filmu sytuującego się na pograniczu kryminału i thrillera niż ciarki, które przechodzą nam po plecach w kilku kulminacyjnych momentach seansu.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
