Bracia Joshua i Ben Safdie, znani do tej pory głównie z realizacji krótkich metraży oraz wydanego w 2014 roku niezależnego dramatu "Bóg wie co", zadebiutowali na ubiegłorocznym festiwalu w Cannes drugą pełnometrażową produkcją. I mimo, że ta nie przyniosła im żadnej nagrody, to niewątpliwie zapewniła im miejsce na liście najlepiej rokujących twórców amerykańskiego kina niezależnego.
"Good Time" jest w sporej mierze społecznym przekrojem nowojorskiej biedoty, zmagającej się z bezrobociem, brudem i brakiem perspektyw. W tej ponurej rzeczywistości, reżyserzy osadzają dwójkę swoich bohaterów – także braci. Pierwszy z nich to niepełnosprawny umysłowo Nick Niklas (w tej roli Ben Safdie), którego brat – Connie Niklas (rewelacyjny Robert Pattinson!), stara się na swój sposób wiązać koniec z końcem. Postawiony pod ścianą, spłukany i pełen długów, pewnego dnia zabiera brata z ośrodka, by ten "pomógł" mu przy napadzie na pobliski bank. Jak jednak można było przypuszczać – nic nie poszło tak, jak powinno. W torbie z pieniędzmi wybucha bomba z farbą, a Nick, podczas ucieczki, zostaje zatrzymany i osadzony w areszcie, gdzie spotyka się z agresją i nietolerancją ze strony współosadzonych. Dodatkowo, Connie będzie teraz musiał zdobyć 10 000 dolarów w ramach kaucji za jego uwolnienie.
Sam senariusz, przez swą konstrukcję, przypomina rozpędzoną komedię pomyłek. Fabularne następstwa feralnego napadu to emocjonujący rollercoaster, niepozbawiony zresztą czarnego jak smoła sytuacyjnego humoru, a zarysowane tu dysproporcje, zarówno moralne, jak i ekonomiczne, podkreślane sa co rusz przy okazji kolejnych interakcji z przypadkowymi osobami.
Zrealizowanej za psie pieniądze produkcji nie przeszkadza niski budżet. Bracia Safdie stworzyli tę miejską impresję z wykorzystaniem bardzo skromnych, choć skutecznych środków stylistycznych. Szczególną uwagę przykuwa ścieżka dźwiękowa – syntetyczne, pulsujące dźwięki electro-popu autorstwa Daniela Lopatina, który występuje tu pod pseudonimem Oneohtrix Point Never. Jego "kwasowa" muzyka często zagłusza akcję i odgrywa pierwsze skrzypce w budowaniu dramaturgii, ale to doskonale wpisuje się w stylistykę filmu, podkreślając klimat diegezy skąpanej w neonowej poświacie reklamowych szyldów i przydrożnych latarni. Rozedrgana kamera z ręki, podążająca za bohaterami, zgodnie z poetyką paradokumentu, potęguje wiarygdność przedstawionych wydarzeń; bohaterowie działają chaotycznie, improwizują. Nawet, jeśli łamią prawo i postępują nie zawsze zgodnie z z naszym kodeksem moralnym, to widz raczej będzie im kibicował. To w końcu ofiary biedoty, których motywuje silne pragnienie zmiany, chęć wyrwania się z kleszczy dokuczliwej egzystencji. Nie są źli z natury, jednak los nie pozostawił im wyboru.
Film braci Safdie to dynamiczny spektakl, po którym wychodzi się z kina jak po całonocnej imprezie, gdzie stroboskopowe światło i syntezatorowa muzyka, wprowadzają w narkotyczny trans. Co jednak istotne – za tą neonowo-mglistą oprawą, kryją się prawdziwe dramaty życiowych rozbitków. Dynamiczna akcja zapewnia spory zastrzyk adrenaliny, a przedstawione na ekranie wydarzenia, łącznie ze stopniowym moralnym rozkładem bohaterów, ogląda się na krawędzi fotela. Wszystko to uwiarygadnia aktorstwo – nikt nie szarżuje, role są świetnie wyważone. Doskonale sprawdza się szczególnie Robert Pattinson w przefarbowanych na blond włosach, u którego desperackie działania na granicy prawa, mieszają się z altruilstyczną potrzebą pomocy rodzinie.
Podsumowując, "Good Time" jest świadectwem narodzin – kolejnego po braciach Dardenne i braciach Coen – znakomitego duetu reżyserskiego. Miejmy nadzieję, że następna produkcja sygnowana nazwiskiem Safdie dostarczy równie dużej dawki emocji.
"Good Time" jest w sporej mierze społecznym przekrojem nowojorskiej biedoty, zmagającej się z bezrobociem, brudem i brakiem perspektyw. W tej ponurej rzeczywistości, reżyserzy osadzają dwójkę swoich bohaterów – także braci. Pierwszy z nich to niepełnosprawny umysłowo Nick Niklas (w tej roli Ben Safdie), którego brat – Connie Niklas (rewelacyjny Robert Pattinson!), stara się na swój sposób wiązać koniec z końcem. Postawiony pod ścianą, spłukany i pełen długów, pewnego dnia zabiera brata z ośrodka, by ten "pomógł" mu przy napadzie na pobliski bank. Jak jednak można było przypuszczać – nic nie poszło tak, jak powinno. W torbie z pieniędzmi wybucha bomba z farbą, a Nick, podczas ucieczki, zostaje zatrzymany i osadzony w areszcie, gdzie spotyka się z agresją i nietolerancją ze strony współosadzonych. Dodatkowo, Connie będzie teraz musiał zdobyć 10 000 dolarów w ramach kaucji za jego uwolnienie.
Sam senariusz, przez swą konstrukcję, przypomina rozpędzoną komedię pomyłek. Fabularne następstwa feralnego napadu to emocjonujący rollercoaster, niepozbawiony zresztą czarnego jak smoła sytuacyjnego humoru, a zarysowane tu dysproporcje, zarówno moralne, jak i ekonomiczne, podkreślane sa co rusz przy okazji kolejnych interakcji z przypadkowymi osobami.
Zrealizowanej za psie pieniądze produkcji nie przeszkadza niski budżet. Bracia Safdie stworzyli tę miejską impresję z wykorzystaniem bardzo skromnych, choć skutecznych środków stylistycznych. Szczególną uwagę przykuwa ścieżka dźwiękowa – syntetyczne, pulsujące dźwięki electro-popu autorstwa Daniela Lopatina, który występuje tu pod pseudonimem Oneohtrix Point Never. Jego "kwasowa" muzyka często zagłusza akcję i odgrywa pierwsze skrzypce w budowaniu dramaturgii, ale to doskonale wpisuje się w stylistykę filmu, podkreślając klimat diegezy skąpanej w neonowej poświacie reklamowych szyldów i przydrożnych latarni. Rozedrgana kamera z ręki, podążająca za bohaterami, zgodnie z poetyką paradokumentu, potęguje wiarygdność przedstawionych wydarzeń; bohaterowie działają chaotycznie, improwizują. Nawet, jeśli łamią prawo i postępują nie zawsze zgodnie z z naszym kodeksem moralnym, to widz raczej będzie im kibicował. To w końcu ofiary biedoty, których motywuje silne pragnienie zmiany, chęć wyrwania się z kleszczy dokuczliwej egzystencji. Nie są źli z natury, jednak los nie pozostawił im wyboru.
Film braci Safdie to dynamiczny spektakl, po którym wychodzi się z kina jak po całonocnej imprezie, gdzie stroboskopowe światło i syntezatorowa muzyka, wprowadzają w narkotyczny trans. Co jednak istotne – za tą neonowo-mglistą oprawą, kryją się prawdziwe dramaty życiowych rozbitków. Dynamiczna akcja zapewnia spory zastrzyk adrenaliny, a przedstawione na ekranie wydarzenia, łącznie ze stopniowym moralnym rozkładem bohaterów, ogląda się na krawędzi fotela. Wszystko to uwiarygadnia aktorstwo – nikt nie szarżuje, role są świetnie wyważone. Doskonale sprawdza się szczególnie Robert Pattinson w przefarbowanych na blond włosach, u którego desperackie działania na granicy prawa, mieszają się z altruilstyczną potrzebą pomocy rodzinie.
Podsumowując, "Good Time" jest świadectwem narodzin – kolejnego po braciach Dardenne i braciach Coen – znakomitego duetu reżyserskiego. Miejmy nadzieję, że następna produkcja sygnowana nazwiskiem Safdie dostarczy równie dużej dawki emocji.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Good Time (2017)
Neonowy demonChociaż debiutujący na Festiwalu Filmowym w Cannes "Good Time" nie trafił ostatecznie do polskich kin... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
