Recenzja filmu

Lara Croft: Tomb Raider (2001)

Twórcy już nieraz przekonali się, jak bardzo wybredna potrafi być społeczność graczy. Jednak nie zniechęca ich to do adaptacji kolejnych, niekiedy kultowych gier komputerowych. Produkcja Simona Westa, która jest próbą przeniesienia na duży ekran "Tomb Raidera", spełniła moje oczekiwania. Oglądając film "Lara Croft: Tomb Raider", miałem wrażenie, jakbym znów grał w jedną z wielu gier serii, i o to przecież chodziło.

Lary Croft nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Z jednej strony piękna, charyzmatyczna, spokojna bohaterka, z nienagannymi manierami, zaś z drugiej, kobieta o silnym charakterze, pewna siebie, zdeterminowana i wytrwała w dążeniu do realizacji własnych celów, jak również o ponadprzeciętnych zdolnościach akrobatycznych i świetnym poczuciu humoru. Postać o takim charakterze niełatwo oddać, lecz twórcy znaleźli odpowiednią osobę do roli panny Croft. Angelina Jolie doskonale oddała charakter Lary. Pasowała również pod względem urody.Jolie potrafiła się odnaleźć zarówno w roli delikatnej i oddanej ideałom bohaterki, jak również twardej oraz zdecydowanej kobiety. Dobrze pokazała dwojaką naturę panny Croft. Jako fan serii, tak właśnie ją sobie wyobrażałem. Reszta aktorów spisała się dobrze, lecz chowała się w cieniu Jolie. Na większą uwagę zasługuje jedynie Iain Glen (wcielający się w filmie w postać Powella - głównego oponenta Lary Croft) Jako czarny charakter wypadł bardzo dobrze. Z pewnością jest jednym z ciekawszych "złoczyńców" w kinematografii. W obsadzie znaleźli się również John Voight oraz Daniel Craig, jednak wykreowani przez nich bohaterowie stanowili jedynie tło.

Dobre obsadzenie roli panny Croft było połową sukcesu. Drugą połowę stanowiła przepiękna scenografia oraz nieprzerwana akcja. Podczas filmu można podziwiać przeróżne krajobrazy, począwszy od tropikalnych lasów, a na syberyjskich pustkowiach lodowych skończywszy. Akcja produkcji dzieję się w różnych miejscach, w Wenecji, kambodżańskiej dżungli, licznych świątyniach oraz Londynie. Fani z pewnością poczują klimat gry, której domeną była duża różnorodność, odwiedzanych przez Larę, miejsc na świecie. Również nie będziemy narzekać na nudę. W produkcji naprawdę dużo dynamicznych i widowiskowych scen akcji. Croft pojedynkuje się nie tylko przy użyciu broni palnej, za pomocą swoich słynnych, srebrnych, dwóch pistoletów, lecz także broni białej oraz własnych pieści. W filmie toczy pojedynki zarówno z ludźmi, jak i dla przykładu, antycznymi, ożywionymi posągami. W produkcji Simona Westa cały czas coś dzieję. Tak więc mocne wrażenia gwarantowane.

Gorzej przedstawia się scenariusz. Ponieważ znałem grę, liczyłem na coś więcej. Muszę jednak przyznać, że chociaż historia jest prosta i naciągana (nikt chyba nie liczył, że przygody pani archeolog będą realistyczne?), to spełniła swoje zadanie. Powiązana jest z mitami oraz legendami o starożytnych artefaktach. Motyw z zagładą ludzkości, cofaniem czasu oraz astrologią, bardzo mi się spodobały. Widać, że autorzy czerpali inspirację z samej gry i pomimo, że wyszła im historia momentami rwana, nielogiczna oraz z kilkoma błędami, to można im to wybaczyć. Bardzo się starali, a ja to doceniam. Była akcja, były zagadki, tak samo jak w samej grze, o przygodach Lary Croft. Czego chcieć więcej?

Film "Lara Croft: Tomb Raider" to udana ekranizacja gry komputerowej. Jako fan całej serii byłem zadowolony i seans spędziłem z uśmiechem na twarzy śledząc widowiskowe, czasami zabawne oraz interesujące przygody pani archeolog, przy akompaniamencie energetycznej muzyki (piosenka zespołu U2 "Elevation" mówi sama za siebie). Produkcję polecam wszystkim zwolennikom "Tomb Raidera", ponieważ to obraz wyłącznie dla nich stworzony. Dla reszty kinomanów będzie to kolejna hollywoodzka produkcja jakich wiele.