Znowu? - westchniesz znużony czytelniku i będziesz miał 158% racji. Tym razem nie ma się z czego cieszyć. Brak powodów do radości jest zasługą Roberta Rodrigueza, reżysera filmu "Oni". Tak, tak, tego samego Rodrigueza, który mistrzowsko wykpiwał wszelkie schematy w takich dziełach jak "Desperado" czy "Od zmierzchu do świtu". Idąc na jego najnowszy film, spodziewałem się obejrzeć kolejną genialną parodię - tym razem kina SF. Niestety. Mistrz, z jakiegoś nieodgadnionego dla mnie powodu, postanowił nakręcić gniota. Trzeba przyznać, że sztuka ta udała mu się znakomicie.
Prawie zgodnie z zasadą Hitchcocka, film zaczyna się katastrofą, a później jest coraz gorzej. Na dzień dobry mamy scenę rodem z kiepskich thrillerów o psychopatach. Myślimy sobie - będzie lepiej. I śledzimy z niesmakiem wtórną do bólu historię opanowania pewnej szkoły średniej przez kosmitów, umiejących przybierać ludzką postać. Przyglądamy się beznamiętnie wysiłkom grupki nastolatków, którzy podejmują walkę z najeźdźcami. Oraz śmiejemy się przez łzy z żenującego zakończenia.
Niemożliwe! - zakrzykniesz, drogi czytelniku. - Czy naprawdę nie ma tam nic godnego uwagi?
No więc, aż tak źle nie jest. W paru miejscach widać, że ten film jest dziełem człowieka, który nakręcił "Od zmierzchu do świtu". Chociażby w sposobie, w jaki traktuje bohaterów owej historii. Żeby nie zdradzać szczegółów, powiem tylko, że lepiej się do nich zbytnio nie przywiązywać (co nie oznacza braku happy endu, o nie!).
Niezła jest też muzyka. Ci, którzy interesują się rockiem, docenią świetnie unowocześnioną wersję "Another Brick in the Wall" zespołu Pink Floyd. Utwór ten jest znakomicie wykorzystany w filmie i scenę, podczas której atakuje nasze uszy z głośników, w dobrym kinie ogląda się z niekłamaną przyjemnością. Muszę też uczciwie przyznać, że dobrych scen jest więcej. Są to jednak pojedyncze perełki pływające w morzu "scen nie najlepszych", żeby nie użyć innego sformułowania. Ja naliczyłem takich perełek sześć. Czy warto dla nich męczyć się przez prawie dwie godziny, każdy musi ocenić sam. Ja z chęcią obejrzałbym zmontowany z nich kilkunastominutowy wideoklip, ale "Onych" w całości na pewno po raz drugi nie obejrzę.
Więc jeśli chcesz zobaczyć koktajl przyrządzony z "Inwazji porywaczy ciał", "Władcy marionetek" i "Beverly Hills trudny-do-zapamiętania-numerek", doprawiony do smaku szczyptą "Z archiwum X" i "Piątku trzynastego", zapraszam do kin. Jednak ja sam sugerowałbym w zamian chociażby wycieczkę do najbliższego parku. Samo zdrowie, a i o silne wrażenia nietrudno - zwłaszcza po zmroku. Bo przecież oni są wśród nas...
Prawie zgodnie z zasadą Hitchcocka, film zaczyna się katastrofą, a później jest coraz gorzej. Na dzień dobry mamy scenę rodem z kiepskich thrillerów o psychopatach. Myślimy sobie - będzie lepiej. I śledzimy z niesmakiem wtórną do bólu historię opanowania pewnej szkoły średniej przez kosmitów, umiejących przybierać ludzką postać. Przyglądamy się beznamiętnie wysiłkom grupki nastolatków, którzy podejmują walkę z najeźdźcami. Oraz śmiejemy się przez łzy z żenującego zakończenia.
Niemożliwe! - zakrzykniesz, drogi czytelniku. - Czy naprawdę nie ma tam nic godnego uwagi?
No więc, aż tak źle nie jest. W paru miejscach widać, że ten film jest dziełem człowieka, który nakręcił "Od zmierzchu do świtu". Chociażby w sposobie, w jaki traktuje bohaterów owej historii. Żeby nie zdradzać szczegółów, powiem tylko, że lepiej się do nich zbytnio nie przywiązywać (co nie oznacza braku happy endu, o nie!).
Niezła jest też muzyka. Ci, którzy interesują się rockiem, docenią świetnie unowocześnioną wersję "Another Brick in the Wall" zespołu Pink Floyd. Utwór ten jest znakomicie wykorzystany w filmie i scenę, podczas której atakuje nasze uszy z głośników, w dobrym kinie ogląda się z niekłamaną przyjemnością. Muszę też uczciwie przyznać, że dobrych scen jest więcej. Są to jednak pojedyncze perełki pływające w morzu "scen nie najlepszych", żeby nie użyć innego sformułowania. Ja naliczyłem takich perełek sześć. Czy warto dla nich męczyć się przez prawie dwie godziny, każdy musi ocenić sam. Ja z chęcią obejrzałbym zmontowany z nich kilkunastominutowy wideoklip, ale "Onych" w całości na pewno po raz drugi nie obejrzę.
Więc jeśli chcesz zobaczyć koktajl przyrządzony z "Inwazji porywaczy ciał", "Władcy marionetek" i "Beverly Hills trudny-do-zapamiętania-numerek", doprawiony do smaku szczyptą "Z archiwum X" i "Piątku trzynastego", zapraszam do kin. Jednak ja sam sugerowałbym w zamian chociażby wycieczkę do najbliższego parku. Samo zdrowie, a i o silne wrażenia nietrudno - zwłaszcza po zmroku. Bo przecież oni są wśród nas...
Moja ocena:
2
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Oni (1998)
Ciekawy przypadek obcego pasożytaZawsze byłem pełen podziwu dla kunsztu reżyserskiego Roberta Rodrigueza. Jego produkcje nie tylko są... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
