Recenzja filmu

Punisher (2004)

Jak wygląda historia, w której zamierzenia i konsekwencje działań głównych bohaterów są złe? Jak wygląda świat bez sprawiedliwych i dobrych postaci? Czy bezwzględność i nieprawość można przeciwstawić złu? Która strona będzie wtedy pokrzywdzona? Znamy to. Taki świat przedstawił Clint Eastwood w "Brudnym Harrym" i Charles Bronson w "Życzeniach śmierci". Jednak kiedy i od czego zaczęła się moda na dobrych negatywnych bohaterów? W 1974 roku. Od komiksu. Od "Punishera". Frank Castle właśnie zakończył karierę agenta od zadań specjalnych. Na jego nieszczęście podczas ostatniej akcji zginął syn gangstera Howarda Sainta. Nietrudno domyślić się, że szykowana jest zemsta. Miał zginąć sam Castle, ale żona Sainta zażądała by zginęła cała jego rodzina. Tak też się stało. Jednak nie do końca plan się powiódł. Castle przeżył. Został jednak pozbawiony wszystkiego, czym żył... stracił miłość, marzenia, sens egzystencji... całe dobro, jakie w nim kiedyś istniało... Co zostało? Chęć zemsty? Nie, to nie będzie zemsta, to będzie kara... "The Punisher" to wierna adaptacja (rozbieżności z oryginałem zostały zminimalizowane, w przeciwieństwie do pierwszej adaptacji z 1989 roku) bardzo specyficznego komiksu o tym samym tytule. Frank Castle, w przeciwieństwie do wielu jego "rówieśników" z innych serii komiksowych, nie skacze po dachach w trykocie, nie ma laserów w oczach, pajęczyny w nadgarstku, ani żadnych innych nadprzyrodzonych mocy. Jego jedynym celem jest zniszczenie życia Howarda Sainta, a na samym końcu zabicie go. Frank nie liczy się już ze sobą. Perspektywa śmierci jest dla niego równie dobra, jak pokonanie przeciwnika. Akcja filmu koncentruje się niemal wyłącznie na głównym bohaterze, więc widz w trakcie projekcji praktycznie nie doznaje żadnych pozytywnych uczuć. Fakt ten powoduje, że dla bardziej wrażliwego odbiorcy, oglądanie całego filmu może się okazać drogą przez mękę. W dzieciństwie czytałem albumy z przygodami Franka Castle'a i przed seansem miałem już określoną wizję przedstawienia bohatera oraz klimatu całego filmu. Naprawdę zostałem przez twórców filmu mile zaskoczony! Film jest bardzo klimatyczny i naprawdę oddaje ducha opowieści. Już sam początek, tytuł oraz nazwiska zostają wykreowane w bardzo specyficznym, komiksowym stylu. "The Punisher" zachował także pewną komiksową... kiczowatość. Tak, ten film jest kiczowaty, dialogi są przewidywalne, bohaterowie jednowymiarowi (oprócz trochę "głębszego" Franka). Nie są to jednak absolutnie argumenty na "minus". Najzwyczajniej, widząc prostotę formy, łatwość przekazu, ma się wrażenie, że znowu wertuje się karty dobrze znanej historyjki (w końcu kicz jest domeną komiksu). Osią konstrukcyjną filmu jest wymierzanie przez Punishera sprawiedliwości (szeroko pojęty termin) na własną rękę. Natomiast motorem napędowym historii stają się kolejne brutalne sceny walk, pościgów, śmierci... "Punisher" to przede wszystkim film akcji. Nie ma w nim czasu na psychologię oraz snucie refleksji o istocie bólu, czy też melodramatyczne opłakiwanie straty rodziny (chociaż alkoholu w nowym życiu Franka nie brakuje). Film to następujące po sobie brutalne walki, morderstwa i gloryfikacja braku jakiegokolwiek miłosierdzia (moim zdanie film powinien być adresowany do widza w wieku powyżej lat 18, a nie 15). Podsumowując, "Punisher" to film składający hołd przemocy. Główny bohater nie jest pozytywny, jego przeciwnicy także. Pod tym względem może otrzymywać przeróżne recenzje i opinie. Jednak ja oceniam go jako adaptację. Ten film to bardzo dobra adaptacja.